De Digitale Pen – een nieuw segment op 365Gaming waarbij wij de digitale versie van de “pen” doorgeven van en naar mensen die in de (Nederlandse) gameindustie ieder op hun eigen wijze hebben bijgedragen. En nee, we gaan het niet hebben over deze bijdragen…maar we gaan het alleen hebben over de game die is bijgebleven als “The game of games”. Of het nu de eerste game ervaring is als kind op een retro console of een game die op een andere wijze de impact heeft gehad waarmee voor altijd een plekje in het hart is gegarandeerd.
We zijn erg blij dit segment te kunnen aftrappen met Seth van der Meer, Seth is een creatieve professional gezegend met de vaardigheid om ideeën in kansen te transformeren…en daarmee succesvol voorstellen en ondernemingen te realiseren. Seth heeft een uitgebreide kennis van trends, consumentengedrag en technologie. Deze ontwikkelingen zorgen ervoor dat er nieuwe consumenten wensen ontstaan en hij heeft gedurende de jaren aangetoond deze wensen om te kunnen zetten in succesvolle en langdurige zakelijke concepten. Seth is onder andere de oprichter van het Festival of Games en Developlay, een game uitgever voor games voor kinderen (o.a. Nott won’t Sleep).
Als ik terugdenk aan mijn eerste ervaringen met videogames, dan denk ik aan cassettebandjes. Normale cassettebandjes, maar ook van die kleine, die eigenlijk in voice recorders gingen. Je had 30 minutenbandjes, 45 minuten en 60 minutenbandjes. Van TDK, dat waren de beste.
Misschien een raar begin van een stukje over videogames, maar de realiteit was dat mijn eerste computerervaringen met een Commodore 64 en een Philips P2000 waren. Die laatste hadden we op school, in het computerlokaal. De spellen uit die tijd stelden niet veel voor, vooral niet op de P2000. Veel text-based adventures, geschreven in Basic. Een programmeertaal eenvoudiger dan HTML.
Pas echt leuk werden games in de periode erna, eind jaren tachtig.De cassettebandjes waren 5.25 inch floppy disks met 360 of 720 kb geheugen. Zeg maar het formaat van een kleine profielfoto op Facebook. Maar daar stonden spellen op… Mijn favoriet? Ik denk Police quest. Sonny Bonds schopt het van agent tot rechercheur en ik mocht hem daarbij helpen. Onbeholpen graphics, veel tekst, maar ik kon het uren spelen.
Pas echt hooked on games werd ik begin jaren negentig en dan met name met The 7th Guest. Thriller, Twin Peaks achtige setting, maar eigenlijk gewoon een puzzelgame. De beelden, de muziek, de voice acting. Dit was echt de eerste multimediale ervaring van games voor mij. Ik had Myst ook, maar die vond ik minder beklemmend.
In The 7th Guest help je Henry Stauf te ontdekken wat er gebeurd is met de gasten in zijn huis door puzzels te helpen oplossen. Wat het frustratieniveau van de game opdreef (en dus ook de lol) waren de sarcastische opmerkingen van Stauf als je een verkeerde zet deed of een puzzel niet goed oploste. Had je net 40 minuten zitten zweten op een puzzel en dan zei Stauf met de meest sarcastische toon denkbaar “Is a frontal lobotomy required for this activity?” Of “I don’t see how we can make this any easier.” Gek werd ik ervan, en vastberadener om door te spelen, desnoods tot het eind van nacht.
Voor mij is The 7th Guest echt een gamechanger geweest. Het maakte me van een gewone ‘casual’ genieter tot een gamer. Vanaf dat moment begreep ik dat ik iets moest met deze ervaring. Als een goede combinatie van gamedesign, acteerwerk, visuals en geluid dit met je kan doen.
De ervaringen zoals ik die had met The 7th Guest heb ik daarna. Of maar 2 keer zo heftig gehad met een game. De eerste was Morrowind III, the Elder Scrolls. Ik heb met kippenvel door gebied heen gerend, bang voor monsters of andere slecht bedoelende tegenstanders en ik genoot van het kunnen inbreken in huizen en stelen van spullen.
De andere game die dit teweeg bracht was World of Warcraft. De ruimte van het spel. Ik kon in mijn hoofd de kaart uittekenen van de bossen rond Stormwind of de vlaktes rond Mulgore. Ik zweer dat ik lucide dromen kreeg van het spel. Maar juist de interactie met anderen, de Guild waar ik lid van was, de raids die we samen deden.
Nu ik ze zo op een rij zet zie ik de ontwikkeling. Elke game gaf een extra laag. Waren de avonturen van Sonny vooral tekst met wat knullige graphics, je kon de rest erbij denken. En wat je erbij dacht, kwam er later ook echt bij: Beter beeld, beter geluid, vibration (dat maakte Morrowind zo eng) en echte medespelers/tegenspelers. Toch lijkt het qua ontwikkelingen op dat vlak nu wat minder snel te gaan. Van full-HD 42″ schermen en Dolby surround naar een iPad. Ik ben benieuwd wie de eerste iPad game maakt die me met zo lang weet te grijpen als The 7th Guest. Ik heb hem nog niet gevonden, maar hij komt er aan.
De Digitale Pen geef ik nu aan Sjoerd Wennekes, de CEO van Monobanda.
365Gaming wil Seth bedanken voor de start van een nieuw segment op de site, eentje waarmee een de mensen achter de schermen eens op een andere manier in de spotlight komen te staan. We verheugen ons enorm op alles dat nog gaat komen!