Nostalgie; het is in feite maar een woord maar het is een van de sterkste gevoelens die er is. Ook in gaming speelt dit woord (naar mijn mening) een erg belangrijke rol. Je had het toentertijd misschien niet door, maar alles dat je speelde in je kindertijd heeft een enorme invloed gehad op de smaak games die je later tof zou gaan vinden.
Gamen als kind was een van de leukste dingen op de planeet die je kon doen. Verantwoordelijkheden waren er al weinig, maar helemaal ‘in the zone’ kunnen komen en je uren verliezen in wat voor wereld dan ook was onbeschrijfelijk. Dat in schraal contrast met tegenwoordig, wanneer er altijd wel een stemmetje achter in je hoofd dwaalt dat zegt dat de afwas nog gedaan moet worden of er nog rekeningen niet zijn betaald. Vandaar dat het (voor mij dan) zo heerlijk is om games uit die periode (of beelden / muziek daarvan) te herspelen, zodat ik even terug kan naar die tijd dat er niks anders bestond dan ik en mijn spelletje.
Grootste “boosdoener” in dit opzicht is voor mij, om er maar eentje te noemen, Pokémon. Ik kan me nog precies herinneren wanneer en waar ik Pokémon Blue kreeg, als cadeau van mijn vader. Hij had geen idee dat een simpel cadeautje (die ik natuurlijk wel vaker had gekregen) zo’n grote impact op de rest van mijn leven zou hebben.
Ik als achtjarig jochie was überhaupt te jong om de tekst in de game te begrijpen (ik had een maand en de hulp van m’n buurjongen nodig om erachter te komen hoe je een Pokémon moest vangen), maar het hele avontuur zoog me zo gigantisch op. Het feit dat er toentertijd nog geen internet was dat je maanden van tevoren vertelde hoe lang en op welke wijze het avontuur zou verlopen hielp ook mee aan het mysterie. Zo’n gevoel heb ik sinds Pokemon Blue niet meer gehad, en elke keer als ik de 8-bit deuntjes hoor (die ik zo af en toe nog even opzet) ga ik even vijftien jaar terug in de tijd.
Maar genoeg over Pokémon. Zo heeft bijna iedereen wel een spel dat hij of zij bestempelt als “beste game ooit gemaakt”. En 90% van de tijd is dit een game die uitkwam toen de desbetreffende persoon 10 tot 15 jaar oud was. Simpelweg omdat personen de game dan associëren met bovengenoemde zorgeloze kindertijd. Wanneer het games in een langlopende franchise betreffen wordt er vaak nog wel toegegeven dat moderne games in de serie ‘technisch wel beter zijn, maar gewoon niet hetzelfde zijn als game X in de serie’.
Nee, de game zet nog steeds dezelfde prestaties en sfeer neer, jíj bent degene die veranderd is. Dit is natuurlijk ook breder door te trekken dan alleen maar games; zo ‘zijn de eerste Star Wars films het beste’, en ‘worden er waarschijnlijk nooit meer betere nummers gemaakt dan Bohemian Rhapsody en Child in Time’.
Nu ik weet wat voor impact één simpele game kan hebben op een kind, zal ik erg gaan letten op wat ik mijn kinderen later ga geven, en ik hoop dat ik later net zo’n levens-veranderend cadeau kan geven als mijn vader vijftien jaar geleden. 🙂