Tegenwoordig zijn er zoveel manieren om te gamen. Consoles, PC’s, Telefoons en ja ook Facebook spelletje tellen mee. Mijn game verslaving, want iets anders kan ik het niet noemen, is begonnen op zeer jonge leeftijd. Mijn vader had al een Atari en een Commodore 64 voordat ik geboren werd en tja je groeit er nou eenmaal mee op dan. Ik ben nu 30 jaar oud en voor mij is gamen een deel van mijn leven.
Ik werk 36 uur per week op het ziekenhuis als Laborant Klinische Neurofysiologie. Het is een vak waarmee we vrij wel altijd met computers, electroden maar met mensen in de weer zijn. Je snapt dus wel dat men vaak denkt dat omdat ik al de hele dag met PC’s bezig ben ik niet meer game. Jammer! Dat feit is gebaseerd op een leugen 🙂 .
Gamen is voor mij een manier van ontspannen. Ook weer van jongs af aan kwamen we thuis van school gingen we gamen. Zaten we op zondag met het gezinnetje voor de TV, gingen we gamen. Zat ik op het voortgezet onderwijs en wilde ik niet meer leren? Dan ging ik mijn broer poken om te gaan gamen. Zelfs toen ik op het HBO was en moest ik leren voor mijn eindtentamen kon mijn mannetje me nog overhalen om te gamen. Gamen is voor mij mijn leven en mijn lust.
Graag speel ik spellen die ik koop compleet uit. Dat betekent alle geheime levels en alle speciale dingen. Toen ik in 2003 op mijn eerst LAN-party kwam (Netgamez 2003B) werd mijn PC door vele mannen uit mijn man z’n clan leeg gegooid. Alles wat ik er op had staan was Command en Conquer, Starcraft en Unreal Tournament (want dat was uiteindelijk het enige wat ik speelde). Ze installeerde toen alleen maar Counter Strike 1.5 en vertelden me dat dat het enige was wat ik toen kon spelen. Ik had er nou eenmaal niet aan gedacht om mijn installatie cd’s mee te nemen. “Newbie me” zou ik dus zeggen. Die vergeet ik geen volgende keer meer!
Toen we eenmaal allemaal geïnstalleerd en wel waren moest ik dus met hen meespelen in de competitie. Ik snapte nog niks van het spel dus het was meer lachen, gieren en brullen dan winnen. Na deze LAN werd ik officieel opgenomen in het team en was ik een lid van BBE-2 (bijzondere bijstands eenheid – 2). Tja mannen hebben soms een hoge pet van hun zelf op want helaas was ze niet een van de betere. Het team deed mee aan de ‘Enemy down ladder’ en ook aan ‘Clanbase’. Dit waren rijen met teams die mee deden om ook maar een klein beetje eer te verdienen in de grote zee van teams die er waren.
Na een lange tijd veel public’s te spelen en op LAN-party’s aanwezig te zijn werd ik benaderd door een dame van het team Fatae. Het was een meiden only team en zij zouden het leuk vinden dat ik met hun mee zou spelen. In Nederland waren maar twee echt vrouwen teams ( Ik geloof dat het Me-ladies en wij waren), dus competitie om de beste te zijn was er zeker. Zo is bij mij een beetje het de competitieve drang begonnen. Elke LAN waar we waren of elk online toernooi waar we aan meededen waren zij ook. Helaas is dat team uiteen gevallen en zijn de meiden allemaal in andere teams terecht gekomen. Zo kan ik me nog herinneren dat er Immolate ladies, Amrita, Me-ladies, In-w0nderland, -]Shadow-girls[-, DaMn en nog vele andere teams kwamen. Alle teams streden mee om de beste te zijn in Nederland. Op LAN’s zijn vrouwen erg populair en wordt je ook altijd benaderd door kranten of andere journalisten.
Buiten populariteit en aandacht hadden bijna alle teams wel sponsoren achter hun naam staan waar ze allemaal leuke dingen van kregen. Maar streden we nou om echt de beste te zijn of was het meer iets om de sponsoren binnen te halen en de leuke goodies te krijgen? Dit weet ik nog steeds niet. Sure de lust voor goodies was er zeker, de aandacht was leuk maar persoonlijk wilde ik beter in het spel worden. Helaas is dat in een meiden only team niet altijd te behalen. We weten allemaal dat wij vrouwen graag kakelen als een stel kippen en soms kribbig kunnen zijn als een krab met van die grote scharen (Snip Snip!).
Veel meiden in deze gaming scene doen het voor de aandacht. Want tja iedereen weet dat wij vrouwen eigenlijk niet gamen maar volgens veel mannen alleen maar in de keuken hoeven te staan. Geloof mij ook de vrouwen die Counter Strike 1.5 en nu Counter Strike: Global Offensive spelen zijn goed! Ik wens jullie veel succes als je ze tegenkomt in het spel.
In 2004 ben ik lid geworden van de crew van Netgamez waar ik veel dingen heb geleerd, het organiseren van bijeenkomsten van mijn team in Counter Strike maar ook het schrijven van plannen als je met sponsoren ontmoetingen hebt. Maar je leert ook de mensen om je heen echt kennen als er dingen gebeuren in je eigen leven.
Toen ik zelf aan het afstuderen was in 2005 heb ik het gamen een tijd lang moeten laten liggen omdat ik geen goede internet verbinding had in Zeist. Maar goed toen ik terug kwam heb ik nog veel plezier gehad met het leiden van een team genaamd DaMn. De meiden in het team waren allemaal vriendinnen en buiten het gamen om deden we veel dingen samen. Veel lachen, gieren en brullen maar ook veel treurige tijden.
In 2007 is het offline gamen op LAN-parties met 90% afgenomen. Men wilde alleen nog maar van huis gamen over het internet want dat was toch wel een stuk goedkoper. Nu ik terug kijk op deze tijd mis ik de LAN-parties toch wel. Het was gezellig en je leerde veel verschillende mensen kennen. Je kon nou eenmaal je eigen niet verschuilen achter een masker. Jammer hoor! Ik zelf heb toen een hele lang tijd alleen maar World of Warcraft met mijn man gespeeld. Ook daar kwam het feit weer naar boven dat vrouwen speciaal waren, blijkbaar zijn mannen daar gevoelig voor. Ik zelf ben nooit zo geweest maar er waren er in mijn groep bij die daar zeer veel gebruik van maakte. Elk dingen waar zij naar ‘Lustte’ kregen ze op hun handen en voetjes aangereikt.
Damn! Hier zit ik dan schuddend met mij hoofd als ik dit allemaal terug lees. Wat zijn wij als mensen toch erg hebberig. Maar goed in deze tijd heb ik ook veel geleerd en vaak ook zeer belangrijke dingen in mijn leven. Ik heb vrienden ontmoet waar je veel met meemaakt maar ook organisatorische trucjes.
In 2009 ben ik getrouwd met Alwin. Helaas is maar één van mijn ‘vrienden’ naar mijn bruiloft gekomen. Zij was dan ook mijn getuigen en waren we heel close. Maar na een tijdje kwam zij ook in een relatie terecht en is ook deze relatie verwaterd. Erg jammer dus. Ik denk dat alle dingen die je meemaakt in gamen, het maken van vrienden, het ontmoeten van andere en het verwateren van deze relaties, een groot belangrijk leerpunt is in ieder zijn leven.
Natuurlijk zijn er ook games die alledaagse dingen nabootsen, zoals oorlog shooters en Real time strategie games. Maar ook spellen die niet waar kunnen zijn maar toch alledaagse dingen gebruiken of in een wereld zoals die van ons plaatsnemen. Kijk nou naar ‘Left 4 Dead’. Zombies bestaan natuurlijk niet maar de omgeving waarin het spel plaats vindt kan wel bestaan. Je zult dus veel van de games leren maar ook wel in kunnen zien dat bepaalde dingen niet kunnen. Ook zijn er spellen die de hersenen doen kraken en er zo voor zorgen dat je bepaalde delen van de hersenen traint. Al dit zijn natuurlijk ook goede leerpunten en ik vindt dat het een deel van je leven mag en kan zijn.
Maar lusten voor games… Hmmmm… ik niet echt eigenlijk. Ik heb niet echt het gevoel dat ik moet gamen. Het is voor mij geen verplichting en als gamen een verplichting wordt gaat het snel mis en lukt het niet meer. Al met al is gamen dus een deel van mijn leven maar ik zal er niet om rouwen als ik een poos niet kan gamen. Er zijn zat andere dingen in het leven die ook belangrijk kunnen zijn zoals competitief op de gunrange staan of een partijtje voetbal met je vrienden op straat spelen.
Life is a Game -play it!