Review – A Plague Tale: Innocence

Ken je dat gevoel, dat je een trailer ziet en meteen denkt van: “hé, dít is interessant!” ? Nou dat is precies wat wij dachten toen we de eerste beelden zagen van A Plague Tale: Innocence. Wij zijn dus meteen aan de slag gegaan met deze game om voor jullie te kijken of deze het waard is.

A Plague Tale: Innocence is een game die zich afspeelt in de dertiende eeuw, aan het begin van de honderdjarige oorlog. Je speelt als Amicia de Rune, de dochter van een belangrijke familie. Als er plotseling van alles mis gaat, ben jij de aangewezen persoon om haar broertje Hugo te beschermen tijdens het vluchten van al deze problemen. Aan de ene kant wordt je achtervolgd door de Franse Inquisitie en aan de andere kant zit je met de pest en duizenden gevaarlijke ratten die jou maar al te graag van je leven willen beroven. Het is aan dus aan jou om te zorgen dat je heelhuids weet te ontsnappen.

Hoewel we tegenwoordig vaak lekker worden gemaakt met grote open werelden waarin alles in te doen zou zijn, blijft A Plague Tale daarentegen wat “kleinschaliger”. Je hebt een verhaallijn dat je moet volgen en zodoende zijn de wegen vrijwel overal voor je uitgestippeld. Zie het als de stijl van een Uncharted of God of War.

Ondanks dat de weg naar het eindes van de hoofdstukken al uitgestippeld zijn, zijn er meerdere manieren om de missies (wat eigenlijk allemaal grote puzzles zijn) te voltooien. Met je slingshot als enige echte wapen, kun je ervoor kiezen om de guards hiermee uit te schakelen, de lantaarn kapot te schieten waardoor de ratten de guards aanvallen of je probeert juist op een onopvallende manier langs de guards te sneaken door ze af te leiden.

Maar hoe ga je dan om met de ratten? Heel simpel (nou ja, simpel..). De ratten blijven alleen uit de buurt van vuur. Zodoende moet jij dus met fakkels, vuurkorven of andere brandende voorwerpen een pad vrijmaken langs de duizenden krioelende ratten. Ook heb je soms de mogelijkheid om de ratten af te leiden door grote hompen vlees (dagelijkse etenswaar of gewoon een aantal lijken) los te schieten met je slingshot. Hierdoor creëer je een tijdelijke afleiding waardoor jij “veilig” door kunt lopen tussen dit ongedierte.

Hier zit dan ook grotendeels de kracht van de game achter. De game is één grote emotionele rollercoaster. In deze story driven adventure game is het verhaal natuurlijk een belangrijk onderdeel. Doordat Amicia een tiener is én je moet je zieke broertje zien te beschermen, voel je je al snel kwetsbaar in deze duistere omgeving. Het grote aantal ratten die je willen verslinden maakt het er niet makkelijker op. Op zich stellen deze ratten niet heel veel voor, ze zijn redelijk goed te ontwijken en rennen weg voor vuur. Maar doordat ze continu in grote getallen op je af komen, geeft dit toch wel een creepy/scary gevoel.

Dat creepy gevoel, wordt op veel momenten zelfs extra versterkt. Je kunt de wereld namelijk op sommige momenten zelfs luguber noemen. Overal zie je sporen van de pest of de inquisitie. Zo loop je het ene moment door een gangenstelsel wat gemaakt is uit overblijfselen van skeletten en het andere moment baan je je een weg tussen honderden dode koeien of zelfs over honderden lijken van soldaten op een slagveld.

Grafisch gezien is de game ook daadwerkelijk oogverblindend. Sommige delen lijken hier en daar wat vager te zijn, waardoor de andere delen er sterker door naar voren komen. Dit zal misschien niet voor iedereen aantrekkelijk zijn, maar ikzelf vind het een pracht van een game. Ook het oog voor detail is bijzonder sterk. Ik heb genoeg momenten gehad dat ik tijdens de puzzles gewoon stil stond om rond te kijken wat er nu allemaal te zien was.

Voor mijzelf is het dan stiekem ook wel jammer dat er geen photomode in zit. (Oh jeej, komt ie weer met z’n photomode.) I know, I know, niet iedereen is een fanatieke liefhebber van de photomodes in games, maar voor mij is het een soort gemis in zo’n prachtige gedetailleerde omgeving. Van de bebosde gebieden waar de zonnestralen door de bomen komen tot aan de slagvelden vol met lijken die worden aangevreten door kraaien. Elke vierkante meter is opgevuld met iets wat je aandacht trekt, iets waar je bij stil wilt staan (of juist niet). Alles bij elkaar brengt je een geweldige angstaanjagende sfeer die er in die tijd heerste.

Niet alleen het grafische spektakel zorgt voor deze grimmige sfeer. Nee, ook de soundtrack past heel goed bij de game. De soundtrack geeft je een beetje een middeleeuws gevoel. Extra spanning zodra je ontdekt bent of middenin een rattenpuzzel zit en weer dat beetje extra ontspanning zodra je een puzzel hebt opgelost. De stemacteurs, die passen ook nog eens perfect in dit plaatje. Je zou haast denken dat Amicia en Hugo echt bestaan.

De controls zijn helaas niet 100% perfect. In het begin voelt het misschien allemaal beetje sloom, waar je redelijk snel aan went. Maar helaas zijn er ook momenten waar we het slome gevoel weer tegenkomen  in de game, op plekken waar het eigenlijk niet zo hoort te zijn. Zodra je met een fakkel tussen de ratten doorloopt, lijkt het soms alsof je kruipt. Ook zijn er momenten dat je gewoonweg niet kunt rennen/sprinten als je in een conversatie zit en jij eigenlijk achter Hugo aan zou moeten rennen. Maar het vervelendste is nog wel dat de camera te snel wil ronddraaien. Zodoende is er soms wat irritatie tijdens het positioneren van de camera.

Als ik dan naar het gehele plaatje ga kijken heeft deze game mij erg positief verrast. Hetgeen waar ik op hoopte A Plague Tale: Innocence, is zelfs ruimschoots overschreden. Ben je een gamer die van veel snelle actie houdt? Dan is deze game waarschijnlijk niet helemaal iets voor jou. Ben je op zoek naar een game met een episch verhaal die je alle emoties laat voelen die je bezit? Dan is deze game een overduidelijke aanrader. A Plague Tale: Innocence weet je diep te raken en valt voor mij in de categorie van games die je nooit zult vergeten!