“I love the smell of napalm in the morning. You know, one time we had a hill bombed, for 12 hours. When it was all over, I walked up. We didn’t find one of ‘em, not one stinkin’ dink body.
The smell, you know that gasoline smell, the whole hill. Smelled like… victory. Someday this war’s gonna end…”
Het gebeurt niet vaak dat een “B Titel” flinke aspiraties heeft om een correcte en confronterende blik op de geschiedenis van Vietnam neer te zetten.
En dat proberen ze te doen met Air Conflicts: Vietnam, een spinoff uit de triologie van WWII Air Conflict Games.
Oh man… the bullshit piled up so fast in Vietnam, you needed wings to stay above it.
Het verhaal wordt verteld uit de ogen van Joe Thompson. Een piloot welke in menig Top Gun achtige film niet zou ontbreken maar welke langzaam aan steeds meer begint te lijken op een hoofdrolspeler uit Apocalypse Now.
Langzaam veranderd je blik van “Die daar beneden zijn slecht en moeten dood” naar “Tja, ik gooi nu wel gif over het eten van arme mensen heen. Maar hoort dat eigenlijk wel? Is dit nou echt wat ik wou doen met mijn leven? Houdt mijn moeder wel van me? Waarom zijn we op aard?”
De poging is goed, maar de uitwerking is uiteindelijk een hoofdrolspeler welke onpersoonlijk en makkelijk verwisselbaar is. Je blijft zonder problemen dorpen afslachten en vietnamezen neerschieten.
Why do all you guys sit on your helmets? So we don’t get our balls blown off.
Een van de onderdelen die deze game laat afwijken van games als HAWX en Ace Combat is dat je zowel met Vliegtuigen als Helicopters kan vliegen. Je kan dus zowel met een straaljager doelen bombarderen, een flinke bommenwerper gebruiken om Agent Orange over bossen te sproeien of met een Huey vriendelijke troepen naar het slachtveld te brengen.
De game wisselt tussen Dog Fights, doelen uitschakelen, troepen ondersteunen en dorpen onschadelijk maken.
There are two of you, don’t you see? One that kills… and one that loves.
Maar daar gaat het ook mis. De game mist focus. De richting waar de game heen wil.
De game leunt op een boel features en mist hiermee de kracht om zich te richten op een doelgroep aan gamers. Het lijkt alsof er geprobeerd is om elke gamer aan te spreken en dat is iets wat je zonder enorm budget niet makkelijk lukt.
De game is niet serieus en realistisch genoeg voor de die hard simulatiefans maar ook niet arcade genoeg voor de fans die graag een relaxt potje vliegen. Het leent gameplay aspecten van de grote jongens en slaat soms net de plank mis.
Lieutenant, bomb that tree line about 100 yards back! Give me some room to breathe!
Maar de onbalans in gameplay, jammelijke AI en kleine levels maken het geen slechte game. Het toont aan dat je een spel speelt van een kleinere Developer welke niet de resources heeft om elk aspect tot in de puntjes uit te werken en een iets te groot stuk taart heeft opgeschept.
Want de game scoort ook punten op de lekkere soundtrack, historische accuraatheid en precisie aan vliegtuig- en helikoptermodellen. En de kritiekpunten zijn op andere vlakken, zoals het besturen van de vliegtuigen, weer goed uitgewerkt.
En dat maakt het een twijfelgame. Je ziet de kwaliteit als je een prachtige dogfight wint maar teleurstellend als je half aan gort wordt geschoten omdat je helikopter niet uit zijn cinematische filmpje wil.
We use Wagner. It scares the shit out of the slopes. My boys love it!
De eindconclusie is helder: Deze game zit niet aan de top van het klassement. Maar dat betekent niet dat het geen concurrentie is. De volgende versie zou gewoon wat meer focus kunnen gebruiken om ruim boven de voldoende uit te komen. En qua Achievablity valt ie best mee, gewoon de missies uitspelen en wat Multiplayer doen.
Mocht je Vietnam een supersetting vinden of je bent erg in to vlieg games zou ik deze niet laten liggen. Sowieso ligt ie al voor onder de €40 in de winkel. En anders is het een leuke voor een keer uit de Budgetbak, want een slechte titel is het niet.
