Review – Call of Duty: WWII

Na een paar jaar met jetpack’s vliegen, dubbeljumpen en wallrunnen, komt Call of Duty dit jaar eindelijk weer met een ‘boots on the ground’ variant. Waar velen van ons zo lang op gewacht, gehoopt en eigenlijk ook wel een beetje om gezeurd hebben. We gaan weer terug naar de jaren ’40 en duiken in één van de meest historische oorlogen die de wereld heeft moeten aanschouwen. Welkom bij Call of Duty: WWII.

Allereerst moet ik even aangeven waarom deze review er nu pas is, terwijl deze game al 2 weken geleden gereleased is. Ik denk dat ik mag aannemen dat vrijwel iedereen wel heeft meegekregen dat er nogal wat problemen waren met de servers in de week van release. Hierdoor was het heel moeilijk om een duidelijk beeld te krijgen van een groot en belangrijk aspect in deze ‘back to the roots’ versie van Call of Duty. Zodoende heb ik dus wat langer de tijd genomen om een beeld te vormen van de multiplayer.

Wat is dan makkelijker om te checken als de servers niet of nauwelijks werken? Precies, de single player. En wat begint die toch episch! Je begint met een openingsscène waarin je meteen het gevoel hebt alsof je een film of serie gaat zitten kijken. Een zwart-wit intro met credits waarin je gelijk geconfronteerd wordt met hoe hevig en grootschalig de tweede wereld oorlog eigenlijk  was. Rijen aan tanks, Nazi-vlaggen wapperend in de wind en ook slachtoffers komen voorbij. Het geeft je een gevoel alsof je een interactieve ‘Band of Brothers’ gaat ervaren. Helemaal als je daarna op dezelfde manier als in die serie wordt voorgesteld aan jouw personage en jouw squad. En dan begint het. 6 Juni 1944, D-Day. Je wordt meteen het diepe in gegooid en moet Omaha gaan bevrijden van een horde Nazi’s.

Vanaf dit moment zit je er helemaal in en heb je geen flauw benul van tijd meer. Helemaal als je de game zoals mij op ‘veteran’ speelt. De game (en helemaal de theatrical cutscènes) zien er zo goed uit dat de actie nog levendiger aanvoelt. Het moment op het strand dat je omringt bent door medesoldaten die allemaal wel een ledemaat missen, zorgt voor jawdroppende momenten en dan is dit nog maar missie 1. Doordat je op ‘veteran’ voorzichtiger moet zijn met je acties, krijg je ook meer mee van wat er destijds allemaal wel niet gebeurde. Hierdoor krijgt Call of Duty weer echt het realistische gevoel in een shooter wat we al een paar jaar miste.

De campaign van WWII is weer echt een toppertje en ook hebben ze hier iets nieuws aan toe weten te voegen wat het extra interessant maakt. Zoals je gewend bent, loop je meestal niet alleen rond en heb je medesoldaten die jouw ondersteunen in de battle. In WWII zijn er in totaal 5 verschillende squadmates die jouw voorzien van extra’s tijdens je missies. Alles wat je doet tijdens je missies, levert je een ‘squadscore’ op om het zo maar te noemen. Door deze punten vul jij een balk bij je squadmates en dit resulteert in items zoals medkit, ammo of granaten. Naast deze bruikbare items kan het ook een mortierstrike opleveren of zelfs enemies laten spotten zodat ze beter zichtbaar zijn. Dit geeft je extra interactie met je team en neemt ook weer een extra dat ‘Band of Brothers’ gevoel mee in de game.

ZOMBEEEHS! Natuurlijk kan een Call of Duty niet zonder een zombiemodus. Mensen die mij kennen, weten dat ik totaal geen fan ben van de zombie-mode. Ik ben persoonlijk meer van het realistische in de Call of Duty shooters en blijf dus een grote voorstander van de Special Ops missies en Survival mode. Maar moet zeggen dat ik het bij deze Zombies toch niet zo heel erg vind. Je loopt rond in een hele toffe duistere omgeving, ‘The Final Reich’. Een mooi oud Duits dorp bedekt met sneeuw, waar je eigenlijk een kerstmarkt zou verwachten mits het niet krioelde van hordes hersendode Nazi’s. In dit dorp is er ook een heel ondergronds gangenstelsel waar je in kunt verdwalen en alles is tot in de details uitgewerkt. Het liefst zou je hier een keer willen rondlopen zonder zombies achter je aan, zodat je alles op je gemak zou kunnen bekijken.

Iets wat mij opviel en ik me niet kon herinneren van een vorige zombiemode, is dat je nu kunt kiezen uit 4 soorten classes die allemaal hun eigen basic perks hebben en hun special ability. Zo kun je kiezen voor Offense, Control, Support en Medic. Elke class heeft zijn eigen primary weapon en lethal weapon. Als special ability kun je dingen verwachten zoals ‘Freefire’ bij de Offense class. Hiermee hoef je tijdelijk niet te herladen en kost het je geen ammo om kogels af te vuren. Bij de Medic class heb je juist ‘Camouflage’ en zorgt er voor dat die gebruiker compleet genegeerd wordt door de zombies. Zo heeft elke loadout dus zijn eigen voordelen en kun je een beter team samenstellen voor een nog betere zombie ervaring.

Na een dikke week proberen om toch wat online te kunnen spelen, kwam er uiteindelijk een update voor WWII die ervoor moest zorgen dat de servers het weer zouden gaan doen. Nu was het blijkbaar zo dat ze (eindelijk) dedicated servers gebruikte. Helaas, was dit dus ook hetgeen wat zorgde voor alle problemen op de servers en zodoende zijn ze met die update terug gegaan naar de oude manier van servers teruggegaan. Dit verbeterde de stabiliteit van de multiplayer aanzienlijk en was het eindelijk mogelijk om de onlinefunctie goed te testen.

Het eerste wat je meteen opvalt is de plek waarin je terecht komt. Dit is niet meer een menuscherm, maar nu loop je in 3rd-person rond op een overgenomen gebied aan het strand van Omaha Beach. Dit is nu je ‘Headquarters’ waar je alles vanuit doet. Zo kun je hier je mail openen, je wapens upgraden, naar de volgende prestige gaan met zowel je character als je division, je wapens customizen, video’s bekijken in het theater, oefenen in de firingrange, alle scorestreaks testen en last but not least: 1vs1 matches houden met je vrienden. Een hele waslijst aan opties dus.

Om een beetje aan de headquarters te wennen, krijg je in het begin een paar “quests” om te doen en krijgt hier tevens wat extra XP voor. Altijd handig. Tijdens deze tour over het eiland kom je er vrijwel direct achter dat er speciale missies zijn die je kunt ophalen. Zo kun je in totaal 3 dagelijkse-, 3 wekelijkse- en 1 speciale missie tegelijkertijd accepteren. Deze missies lopen uiteen van kills maken met een bepaalde gun tot specifieke matches in bepaalde gamemodes winnen. Deze missies doe je natuurlijk niet zomaar en krijg je een beloning voor het voltooien van deze missies. Supply drops, CoD-credits, dubbel XP of dubbelweapon XP zijn allemaal dingen die je kunt vrijspelen en komen dus altijd wel van pas.

Naast deze gewone missies zijn er ook contracts die je kunt kopen met CoD-credits. Deze credits (die vanaf 21 januari als microtransactie in de game komen) krijg je naast de gewone missies ook om de 4 uur in je mail en als je dagelijks inlogd. Hoe meer dagen achter elkaar, hoe groter de multiplier wordt en je dus meer credits krijgt voor het inloggen. De contracten hebben variërende prijskosten en kunnen gezien worden als de andere missies qua opdrachten en beloningen. Het rare met deze contracts is alleen dat hoe duurder het contract is, hoe makkelijker de opdracht. Zo kun je voor 225 credits een contract aannemen dat je 35 kills moet maken in team deathmatch in 10 minuten, terwijl je voor 1175 credtis een contract kunt aannemen dat je maar 20 kills hoeft te maken in team deathmatch in 30 minuten terwijl het allebei dezelfde bonus geeft. Dit voelt voor mij een beetje aan als een sneaky manier om de microtransacties te gaan pushen bij de spelers voor extra supply drops.

Naast de contracts, kun je de CoD-credits ook gebruiken voor je collections te completen. Elke wapen heeft nu een eigen speciale variant die ervoor zorgt dat je 10 of 15 procent extra xp krijgt. Deze kun je krijgen uit supply drops, maar ook kun je deze vrijspelen door delen vrij te kopen in je headquarters. Om een collectie van een wapen compleet te maken, moet je alle 6 of 7 onderdelen vrijspelen. Dit zijn outfits, wapen aanpassingen of calling cards en ook deze items hebben flinke uiteenlopende kosten. Van calling cards waar je maar 125 credits voor neerlegd tot outfits waarmee je meteen 8900 credits kwijt bent.

Leuk weetje, je kunt nu meekijken met vrienden wat ze krijgen in een supply drop.

Qua online gameplay is het wat je kent van Call of Duty. Ondanks dat het wallrunnen en de jetpacks weg zijn, is het nog steeds een snelle ‘run and gun’-game. Er zijn veel kleine mappen met veel gangenstelsels. De recoil valt bij sommige wapens alleen nog te betwisten of het klopt. Sommige wapens lijken bijna geen recoil te hebben en dit is vooral heel erg met de epische of heroïsche wapens die je vrijspeelt met de collecties. Bijna elke keer dat ik dood ging door zo’n wapen, zag ik in de killcam nauwelijks recoil en dit voelt niet helemaal realistisch aan. Het geluid van de wapens klinkt dan wel weer authentiek in zovere ik weet en herken; en ook bij een headshot klinkt het nu alsof je echt een helm raakt.

De toevoeging van de gamemode ‘War’ is een briljante optie geweest. In de gamemode ‘War’ is het de bedoeling dat jij de tegenstander tegenstander verslaat in een serie van obstakels. Zo val je in ronde 1 aan en moet je in ronde 2 verdedigen van die obstakels om tot een uiteindelijke winnaar te komen. In deze modes moet bijvoorbeeld binnen een bepaalde tijd een headquarters overnemen om je tegenstanders te laten terugtrekken naar een brug. Deze brug moet jij daarna dan bouwen om je tegenstanders weer terug te pushen naar hun wapendepot. En zo gaat dit door tot je een aantal obstakels overgenomen hebt of juist niet hebt kunnen overnemen. Dit is een hele gave gamemode voor de objective based player en zodoende wordt hier dus ook niet aangegeven hoeveel deaths je hebt.

Helaas is de multiplayer alleen niet zonder problemen. Het teruggaan naar de oude manier van servers heeft niet veel ten goede gedaan van de verbinding. Te vaak komt het nog voor dat een tegenstander gewoon een seconde op je voorloopt. De lagcompensatie die ze bij Call of Duty gebruiken werkt niet meer nadat ze deze hebben aangepast na Modern Warfare 3. Nog te vaak zijn er momenten dat je al doodvalt voor je om een hoekje bent of in je killcam ziet dat je tegenstander al 3 meter verder was. De standaard CoD foutjes zeg maar, waar de beruchte ‘me, figuring out how i died while i shot first’-memes vandaan komen. Tot dit opgelost wordt of als we werkende dedicated servers krijgen, zal dit altijd effect blijven hebben op het gevoel dat de multiplayer niet meer wordt zoals de “old school” Call of Duty games aanvoelde.

Call of Duty: WWII heeft een hele goede stap gedaan om terug te gaan naar de roots. De single player is episch en speelt heerlijk weg. De zombies weten zelfs een anti-zombie persoon aan te sporen om de zombiemode vaker te gaan spelen. De multiplayer heeft dan nog een probleem qua verbinding, maar aangezien ze al probeerde om met dedicated servers te gaan werken blijf ik hoop houden op een update waarin het wel werkt. Na de jaren van ‘Future Warfare’ voelt het goed om in 1944 Europa weer te gaan bevrijden van de gruwel en horror.