Review – Dragon Quest VII: Fragments of the Forgotten Past

In Japan staan ze in kilometers lange rijen wanneer er een nieuwe Dragon Quest game verschijnt. Helaas is het in ons kikkerlandje niet zo inmens populair. Zelf speel ik deze game serie al jaren en voor mij is het allemaal begonnen met Dragon Quest VIII: Journey of the Cursed King, die (als het goed is) volgend jaar als remake verschijnt op de 3DS. Maar vandaag gaan we Dragon Quest VII: Fragments of the Forgotten Past bespreken, een remake van het voorheen Dragon Warrior VII, waarvan de remake voor de 3DS op 16 september in Europa verscheen.

Het rare van Dragon Quest VII is dat het zich eigenlijk afspeelt op één eiland. Jij speelt natuurlijk de hero die je aan het begin van de game een eigen naam kunt geven. Gelukkig wist ik wel van te voren dat de hoofdperoon een jongen was, want ik had hem namelijk bijna Lieke genoemd – en dat was misschien een beetje awkward geweest. Anyway~ Het hoofdpersonage, Tamlin in mijn geval, is de bescheiden zoon van een vissersman. In de eerste instantie zou Tamlin zijn vader op gaan volgen maar niet is minder waar – Tamlin gaat namelijk op zoek naar verschillende fragmenten die her en der verspreidt liggen. Maar dit gaat hij natuurlijk niet alleen doen.

Op zijn reis wordt hij vergezeld door twee vrienden – de prins van Estard genaamd Kiefer en een meisje van adel genaamd Maribel. Je hebt ook niet echt veel andere keus want meer kinderen van jouw leeftijd zijn er gewoonweg niet. Op een dag ontdekken de drie kinderen een tempel die wordt bewaakt door een raar, paars mannetje. Hij verteld hun dat ze naar het verleden moeten reizen om mysteries van ieder eiland te ontrafelen. Makkelijker gezegd dan gedaan want je hebt namelijk verschillende fragmenten nodig die samen een compleet plaatje maken – en dat keer, pak hem beet – twintig keer. Gelukkig hoef je ze niet allemaal tegelijkertijd compleet te maken, nee – op alle andere eilanden waar je naartoe reist, is minimaal één nieuw puzzelstukje a.k.a. fragment te vinden.

Ieder eiland heeft haar eigen verhaal, waardoor je niet een verhaal van zo’n honderd uur hoeft te onhouden – thank god. Een pluspunt als je het mij vraagt, aangezien ik mijn aandacht soms niet volledig bij een game kan houden. Wanneer je een eiland voltooid hebt, verschijnt dat desbetreffende eiland terug in het heden en zijn de dorpsbewoners maar al te blij dat je hun geredt hebt van alle kwaadaardige monsters.
De game komt een beetje traag op gang, aangezien Estard (het eiland waarop je begint), volledig vrij is van monsters. Na zo’n twee a drie uurtjes spelen, is het dan eindelijk aan jou om verschillende eilanden monster-vrij te maken. Desondanks dat het een remake is, is het vechtsysteem helaas niet upgedate, met name de menu’s. Als je iets wilt casten, of je wilt een partymember healen, moet je in het menu kiezen voor offensive, defensive of other. Een beetje overbodig als je het mij vraagt, want ik snap zelf ook wel wat iedere spell doet (vooral als er informatie tevoorschijn komt wanneer je aan het kiezen bent). Als je van turn-based houdt (waar ik ook zeker een zwak voor heb!) blijft het wel vermakelijk, alleen kan het soms wat lang duren.

Om even terug te komen op de kortere verhaaltjes die zich afspelen in Dragon Quest VII – ze geven erg veel voldoening. Je hebt gewoon het gevoel alsof je iets bereikt hebt als je ook maar één a twee uurtjes aan het spelen bent. Je moet nog steeds je aandacht er goed bijhouden want als je het verhaal niet goed volgt, kun je zomaar in het diepe gegooid worden en heb je geen flauw idee waar je nu eigenlijk heen moet (ik spreek uit ervaring). Gelukkig is er wel een optie die je aan kunt klikken zodat je een korte samenvatting kan lezen van wat er zojuist verteld is. Ook kun je met je party members praten, al hebben ze niet altijd wat nuttigs te vertellen.

Toch gaat de vaart er regelmatig uit door de lengte van de game. Gelukkig zijn er geen onverwachte gevechten want je ziet de monsters namelijk gewoon lopen. Helaas zijn de monsters echt super snel óf super dik als je ze probeert te ontwijken, dus dan heb je gewoon geen keus om ze maar te verslaan. Je kunt altijd wegrennen, maar dit kan ook falen. Maar soms heb je gewoon echt geen zin meer om te vechten en wil je je game gewoon saven. Je moet dan toch even doorbikkelen!

De gameplay is erg simpel, maar blijft toch wel dat tradionele, Dragon Quest gevoel houden. Ook alle herkenbare deuntjes komen terug in deze game. Persoonlijk vind ik het erg fijn om telkens een uurtje of twee te spelen en het gevoel hebben alsof ik iets volbracht heb. Ik ga hier zeker nog een hoop uren zoet mee zijn!