“Die? Didn’t you know? Spartans never die.” – Kurt-051
“A hero need not speak; When he is gone, the world will speak for him”
Toen ik een week geleden in de tussenuurtjes kon beginnen met deze review was het even erg hectisch in huize van Kokswijk. Maar ondanks alle congressen en afspraken voelde ik me toch erg op mijn gemak. Dat was omdat Halo een van de games was waar mee ik ben opgegroeid. En een game van dit kaliber op de next gen geeft me een grote glimlach op mijn gezicht.
In 2001 was ik net 18 toen Bungie Halo: Combat Evolved uitbracht als exclusieve launch Titel voor de eerste Xbox, die toen ook net bij mij in de slaapkamer stond. In de jaren er na volgenden deel 2, 3, 4, Reach en ODST. Verder zagen we ook nog wat Spinoffs voor tablets en een RTS versie, en zijn er verscheidene extra verhaallijnen, comics en series van verschenen.
Microsoft heeft alle games uit de hoofdserie, met als hoofdrolspeler Master Chief, samengevoegd in de Master Chief collection. Iets wat voor velen voelt als een schijfje nostalgie welke in je Xbox One kan. Voor andere is het een kans om de wereld van Halo te leren kennen. De games Halo: CE en Halo 2 hebben beide een makeover gekregen in een zogenoemde Anniversary Edition waar de graphics opgepoetst zijn maar de gameplay onaangetast blijft. Hierdoor kan je tijdens het spelen zelfs nog wisselen tussen de originele en de nieuwe graphics.
“Thought I’d shoot my way out, mix things up a bit.”
Voor velen is Halo een shooter, waar je met futuristische wapens een heleboel aliens aan gort schiet terwijl je door de levels springt, racet in een Buggy, vliegt of alles kapot maakt in een Tank. Voor anderen is het de oorsprong van rot-op-15-jarige-pubertjes-met-jullie-snelle-reflexxen trauma’s in de multiplayer. Maar voor mij was het, na de tweede keer Halo 2 spelen in 2005, een indrukwekkend gameverhaal en een achtergrondverhaal waar je U tegen zegt.
Een game waar je met je puberhoofd van kan genieten, maar met je volwassen kop een prachtige beleving uit haalt. Niet te ingewikkeld in de game maar met een lading kleine details waar je van kan genieten als je ze weet en de levels nog een keer speelt. En de game beloond je ook voor het opnieuw spelen, met achievements, uitdagingen en andere spelmodi.
Een game die zichzelf over de jaren heeft bewezen en laat zien dat het mogelijk is om met een shooter een universum aan verhaal, sfeer en belevenissen neer te zetten. Een shooter die in 2001 veel meer was dan simpel schieten en tien jaar later uitgegroeid was tot een gameserie met een gigantische community en een achterban die daardoor blind nieuwe Halo’s (en Destiny) koopt.
“When I joined the Corps, we didn’t have any fancy-schmanzy tanks. We had sticks! Two sticks, and a rock for the whole platoon… and we had to share the rock!”
Deze quote komt van (Sergeant Major) Avery Junior Johnson, een kerel waar je direct in Halo: CE kennis mee mag maken en welke je tot Halo 3 in de levels volgt. Waarom ik het nou over een persoon uit de game heb en niet over de Master Chief himself is omdat de manier van het verhaal vertellen het meeste indruk op mij heeft gemaakt.
In Halo speel jij de Master Chief. Alle gebeurtenissen in de game gebeuren vanwege jou. Maar je krijgt niet het gevoel dat alles om jou draait. Je hebt een stel enorme eigenwijze doorzetters om je heen die alles op alles zetten om te zorgen dat het voor de mensheid goed uitpakt.
De mensheid is namelijk onder aanval van de Covenant, een groep aliens welke ons willen uitroeien. In de loop van de games kom je er achter waarom, hoe we ze kunnen verslaan en waar de Halo installaties precies voor dienen (met alle gevolgen van dien).
Dit alles gebeurt in een heerlijke cinematische manier. Bungie en 343 Industries weten de games gewoon prachtig neer te zetten, waar elk level een nieuw stukje avontuur is. Zeker met de grafische kwaliteit van 2001, waar elk level er ongeveer hetzelfde uit zag, was dat best een prestatie. Zeker als je dat combineert met leuke afwisselende voertuigen, coole wapens, daadwerkelijk verschillende vijanden en leuke cutscenes maakte dat Halo 1 en 2 tot heerlijke games op de Xbox. Halo 3 ging daar nog overheen met een super verhaallijn en 4 trapte een nieuwe reeks af.
“If you didn’t want your ass shot off, you shouldn’t have stuck it out so far”
Los van de heerlijke singleplayer, waar ik verder niets over ga verklappen, staat Halo ook bekend om zijn typische multiplayer. De term bunnyhoppen is er in ieder geval mee gelinked en headshots welke geen kill zijn ook. Ook series als Red vs. Blue zijn er door ontstaan.
De Halo Multiplayer bestaat al sinds Halo:CE en telt in totaal meer dan 100 multiplayer maps verspreid over alle vier de delen. En dat gecombineerd met de mogelijkheid om de multiplayer manieren van alle games te spelen (want er is een boel veranderd sinds 2001) maakt dit de meest uitgebreide multiplayer ooit.
Tanks, Vliegtuigen, Capture the Flag, Oddball, enzovoorts, ga zo maar door… En daarbij hebben ze de Forge er weer in hebben gestopt. Hierdoor kunnen mensen hun eigen maps bouwen, complexe achtbanen of racetracks bouwen of supercoole shootermaps bouwen.
“Earth isn’t going to save itself, Chief, it’s time to step up to the plate, are you, or are you not going to finish the fight?”
Let’s talk money: Is de game het waard? Voor 60 euro krijg je tegenwoordig games als COD of Destiny. Moet je dat geld wel neerleggen voor een eerdere Bungie reeks? Ja. Zeker. En dat is heel simpel uit te leggen:
Voor de nieuweling is hier geweldig veel te ontdekken. Je krijgt 4 supercoole verhaallijnen waar je echt uren zat mee bent. En ookal lijken sommige delen wat oud, je krijgt er qua presentatie een prachtige show voor terug. Daarnaast krijg je een multiplayer ervaring waar je nu perfect kan kiezen welke maps en modi je leuk vind om te doen.
Voor de oudjes is hier een heerlijke kans om je oude games weer terug te spelen in een nieuw jasje, met hernieuwde cutscenes, prachtige graphics en extra content. Meer achtergrond informatie is er bijgekomen en je kan nu elke game co-op met 3 vrienden doen. Ook zijn er playlists samengesteld om je favoriete tank levels, avontuurlevels of welke samenstelling dan ook te spelen.
Voor de die hards zijn er gigantisch veel achievements. 4500GS over 450 achievements op de dag van de launch. Verder zijn er de LASO missies, waar alle skulls (modifiers) aanstaan om het compleet onmogelijk te maken voor je om ze uit te spelen en zullen het uiterste vragen van de gameskills van je co-op team.
En to top that all off krijg je toegang tot de aankomende Live Action Serie Halo Nightfall, een nog vettere versie dan de eerdere TV serie: Forward Unto Dawn. En natuurlijk toegang tot de Halo 5: Guardians Multiplayer Beta op 29 december.
“Don’t make a girl a promise … if you know you can’t keep it”
Rond het einde van een review hoor je te schrijven wat je eindconclusie is. Maar voor deze game vind ik dat lastig. Vooral omdat het een stukje gamegeschiedenis is wat je opnieuw kan spelen. Als je Call of Duty of Medal of Honor zou remasteren zou het voor velen ook weer erg leuk spelen zijn, maar dat hoeft niet voor iedereen te gelden. Eerdere versies van games voelen nu erg beperkt aan in verhouding met waar je aan gewend bent geraakt. En dat is ook het geval met H:MCC. Veel knoppen en truucjes die je in de versie er na hebt, mis je als je aan het spelen bent. En dat ook nog de controls per game wat anders zijn helpt daar niet bij.
Maar echt vervelend kan je het niet noemen en de games zijn erg netjes geperfectioneerd, deels omdat de games al eerder zijn uitgekomen. En dat is precies het probleem. Hoe kan ik nou een cijfer gaan geven voor een remake van een eerder uitgekomen game. Dat vond ik bij Metro al lastig maar deze collectie bestaat onder andere een game uit 2001 in een nieuw hoesje. Opgepoets met achievements. Ok, toen was Halo:CE een 10 waard, maar waarom zou het dat nu nog wat waard zijn.
Dan maar terug naar een van mijn kernwaardes: Als je iets opnieuw wilt uitbrengen moet je compenseren om te zorgen dat het geen melkkoe lijkt. En dat hebben ze gedaan met al die extra content, missies en multiplayer opties. En ze geven veel gamers hier mee de optie een geweldige reeks her te beleven.
En als ik luister naar mijn gevoel zou ik net zo gelukkig worden als ze Grim Fandango of Indiana Jones opnieuw uitbrengen. En ik werd enorm gelukkig van Monkey Island op de 360. Maar het blijft een game die in 2001 de gamewereld veranderde, maar dat nu niet doet. Ja, het is een geweldige ervaring die je iedereen gunt, maar een 10 was op zijn plaats in 2001. Dus daarom is mijn eindconclusie:
Halo: The Masterchief collectie is een heerlijke manier voor gamers, jong en oud, om een geweldige game reeks opnieuw te beleven. Er is eigenlijk geen reden om deze game niet te kopen voor de kerst.
365Gaming Verdict
