Review – Kholat

Ik wil jullie meenemen naar 1959 waar we ons bevinden tussen een groep studenten die zich vol enthousiasme en opwinding gereed maken voor een expeditie naar het verraderlijke Oeralgebergte. Deze groep studenten zal door de Dyatlov pass trekken. Helaas zal dit alleen niet volgens planning verlopen.

Enkele maanden later zal er een nieuwe groep een expeditie ondernemen en door de Dyatlov pass trekken. Dit keer met als enige reden de lichamen te bergen van de studenten die allemaal om het leven zijn gekomen. Al snel worden de lichamen verspreid over een flink gebied gevonden onder mysterieuze omstandigheden. Na sectie zal blijken dat er alleen maar meer vragen dan antwoorden komen. De media ging onmiddellijk met het verhaal aan de haal en diverse complot theorieën gingen ten ronden. De één nog extremer dan de ander. Drie jaar lang werd het gebied volledig afgesloten en tot op de dag van vandaag is dit mysterie nog niet opgelost.

Gelukkig geeft de studio IMGN.PRO ons nu wel de mogelijkheid dit te onderzoeken en worden we op pad gestuurd om het Oeralgebergte in te trekken met niks anders dan een zaklamp, een Compass en een kaart. En verwacht hierbij niet dat je aan je hand meegenomen word.

Persoonlijk vind ik het erg tof wanneer waargebeurde events worden vertolkt naar een game beleving. Helemaal wanneer het een mysterie betreft zoals het Dyatlov incident. Ondanks dat de overheid lang gezwegen heeft over dit incident bestaat er wel een flink papieren spoor die gretig gebruikt is door de Poolse game studio.

Het eerste wat mij opviel tijdens mijn eerste spel sessie was dat we hier niet te maken hebben met een typische survival horror game. En na meerdere spel sessies zou ik je deze beleving nog steeds niet in een hokje kunnen plaatsen. Ondanks dat we dus moeten zien te overleven in een woest klimaat terwijl we geteisterd worden door donkere krachten en kwade geesten is het vooral de sfeer, de geluiden en het op een waargebeurd verhaal gebaseerde geheel dat daar voor zorgt.

We beginnen dit avontuur in een verlaten dorp waar we zonder enkele aanwijzing of richtlijn op een station neer zijn gedropt. Na een tijdje rond kijken en lopen zien we dat er een pad aan de voet van de Oeral die de woestenij inloopt. Terwijl we door de harde wind en sneeuw geplaagd worden komen we bij een tent waar we onze map met enkele coördinaten er op en een Compass vinden. Vandaar uit moeten we proberen bladzijdes te vinden uit verslagen en dagboeken van de expeditie groep. En dat klinkt makkelijker dan dat het is. Navigeren in deze omgeving blijkt namelijk behoorlijk lastig en als we dan net lekker op weg zijn worden we opeens overvallen door een geest en zijn we dood. Gelukkig word je wel terug gezet naar de laatste locatie waar we iets gevonden hebben maar na 20 minuten sjokken is dit toch best zuur. Zoals ik al eerder zei word je niet aan je hand mee genomen.

Wat toch vooral opvalt zijn de prachtige beelden in combinatie met de fantastische geluid effecten die mij menig kippenvel momentjes heeft bezorgt. Deze combi zorgde er echt voor dat ik werd mee gesleurd in deze beleving.

Helaas gelde voor mij dit een stuk minder als we naar het verhaal en basic gameplay kijken. Op dit vlak was er naar mijn mening veel meer mogelijk geweest. Ook de dodelijke geesten zorgde regelmatig voor een flinke vloek serenade van mijn kant. De angst voor de geesten zorgden voor de juiste spanning en het kippenvel. En toch werd de machteloosheid tegen deze entiteiten op een bepaald moment een frustratie bron die ging overheersen.

En dat is ook eigenlijk de nasmaak die ik over heb gehouden aan mijn avontuur in Kholat. Een dubbel en verwarrend gevoel.