Review – Oceanhorn Monster of Uncharted Seas (Switch)

Met temperaturen die tropische waarden hebben, een zwoel briesje dat door mijn tuin heen waait: als gamer moet ik toch eerlijk bekennen dat de zombie in mij (die het liefst in een donkere setting achter zijn pc of console zit) een beetje naar de achtergrond verdwijnt. Normaal gesproken maken dan mijn Vita en 3DS overuren in de achtertuin. Dit jaar echter mogen we de Switch er ook aan toevoegen en ondanks dat Oceanhorn al flink wat uurtjes erop heeft zitten op de redactie was dit het perfecte moment om ook op de switch het land Arcadia in te duiken.

Het land Arcadia is namelijk waar het avontuur in Oceanhorn zich afspeelt. Onze vader heeft ons verlaten in zijn quest om het machtige monster Oceanhorn te verslaan en om ons te beschermen. Nu onze vader spoorloos is, en we onze moeder al waren verloren, lijkt het toch aan ons om dit probleem aan te pakken. Helaas is het enige waar we over beschikken een ketting van onze moeder en daar gaan we het natuurlijk niet mee redden. Al snel zullen we dus het kleine eiland af speuren, met iedereen praten en uiteindelijk een zwaard en schild vinden om ons avontuur echt te laten beginnen.

Het land is opgedeeld in kleine eilandjes. En al kan je in het begin niks anders zien als een oneindige oceaan met een paar eilandjes zal deze enorme plas zich steeds verder vullen met nieuwe eilanden om te ontdekken. Het doel is de drie Sacred Emblems te vinden die corresponderen met de monsters uit het verleden. Door het verslaan van monsters en het behalen van doelen die elk eiland biedt zal je experience vergaren die er voor zorgen dat je levelt. Elk level die je stijgt wordt je beloont met een ability. Denk hierbij aan meer bommen kunnen dragen of meer pijlen. Of juist dat spells minder mana kosten om te gebruiken.

Voor wie al één en ander heeft gelezen over de game zal weten dat het enorm word vergeleken met Zelda, en dan met name WindWaker, in zekere zin is dit ook het geval. Echter betreft dit dan voornamelijk de looks. Helaas is dit best ver doorgetrokken waardoor de game al snel een kloon lijkt daar een identiteit lijkt te ontbreken. Zo smijten we met vaasjes voor hartjes, maaien we plukken gras plat met ons zwaard en lijken zelf veel van onze vijanden ernstig veel op die uit de Zelda reeks.

Maar helaas is dit niet het geval als we naar de gameplay kijken. De puzzels, de vijanden, de eindbazen, en noem maar op, zijn toch over het geheel kinderlijk eenvoudig. Hier zien we toch een beetje terug dat het origineel bedoeld was voor mobile en tablet. Ondanks dat voelen de controls over het geheel dan wel weer erg goed aan en oogt de game wel lekker fris.

Begrijp me niet verkeerd, Ik ben tamelijk enthousiast over deze titel! Vooral omdat ik hem nu op de Switch kan spelen. Misschien doordat de Switch toch van alle platforms het meest in de buurt komt van een tablet, Maar vook omdat ik deze titel nu overal kan spelen waar ik maar wil. Toch verbaas ik me er over dat Cornfox & Bros, de studio achter deze titel, de game niet meer een eigen identiteit heeft gegeven. Het is duidelijk dat ze een fantastische game weten te maken en zeker ook creatief zijn. Waarom dan toch zo enorm leunen op de bekende held van Nintendo?

Maar weer even terug naar de gameplay. Wat ze namelijk erg slim gedaan hebben is de hoeveelheid gameplay. Om de game volledig (voor de eerste keer) uit te spelen zal je toch al snel een 20 uur bezig zijn. En dit is niet doordat er enorm veel eilanden zijn (dit zijn er net iets meer dan 2 handen vol), maar doordat je telkens terug zal keren naar elk eiland. Zo kan je bijvoorbeeld in eerste instantie nog niet zo heel veel op je tweede eiland, maar wanneer je eenmaal over bommen beschikt openen zich daar meer mogelijkheden. En weer wat later in de game wanneer je over de juiste laarzen beschikt waardoor je kleine sprongetjes kan maken zal je er weer iets verder komen totdat je het eiland 100% voltooid hebt.

Toch dreigt er hierdoor ook wel wat verveling in te komen. Je zal bijvoorbeeld elke keer met je bootje van eiland naar eiland moeten varen. Tijdens deze vaart kom je steeds de zelfde monster en bommen tegen die je telkens eenvoudig kan kapot schieten.

Conclusie:

Oceanhorn is een titel die je te gek gaat vinden of juist totaal niet. Los daarvan is het lekker laagdrempelig vermaak. Zeker op een zomerse dag in je tuin of lekker op het strand. Het is jammer dat sommige puntjes niet op de i zijn gezet.

Ook mis ik toch wel een eigen identiteit die deze titel echt wel verdiend. Dit hadden ze al eenvoudig klaar kunnen spelen door de vijanden net wat meer een eigen karakter te geven en de vaasjes bijvoorbeeld te vervangen door iets eigens, om maar even een voorbeeldje te noemen.

Los daarvan is het spel grafisch lekker fris, zijn de sounds mooi en speelt het lekker weg. Ook de controls zijn op een paar kleine puntjes na prima gepoort naar de switch. En voor het aankoop bedrag dat relatief laag is heb je toch heel wat uurtjes gameplay om je de zomer door te helpen op de Switch. En dat is toch fantastisch nieuws voor de Switch bezitters die nog niet heel veel games hebben om zich op uit te leven.