Review – OVIVO (Switch)

Waar OVIVO al eerder werd uitgebracht als mobiele game voor Android en iOS, heeft deze betoverende game in juli 2019 nu ook zijn weg gevonden naar de consoles. Uitgever Sometimes You en ontwikkelaar IzHard hebben een van mijn favoriete genres benaderd en mij hiermee aangenaam verrast.

Alhoewel, ik weet niet of je “abstracte, open voor eigen interpretatie zonder tekst of uitleg” spellen een genre kán noemen, maar ik houd ervan.

“Denk niet zwart, denk niet wit..”

In OVIVO is alles net zo simpel als zwart wit. Met nieuwe, vloeiende mechanieken wat ook een vernieuwende game-ervaring oplevert neem je controle over een klein blobje met een antenne. Het doel van het spel is bijna té makkelijk te noemen, verzamel bolletjes en medaillons.

Maar nu komt de catch, door de extreem slimme wereld wordt dit een onwijze uitdaging, ons blobje kan namelijk met één druk op de knop switchen van kleur. Hierdoor kom je dus in een soort omgekeerde wereld terecht, op zijn kop, zwaartekracht, opeens moet je nadenken en deze krachten in je voordeel gebruiken.

Meer controls zijn er dan ook niet, behalve vooruit, achteruit en wisselen. Breek je door de juiste timing door het zwarte of witte vlak krijg je een boost die gelijk staat aan springen. That’s it.

Uiteraard kan je “dood” als je bijvoorbeeld tegen puntige oppervlakte knalt of in het oneindige niks valt maar dit heeft verder geen enkele consequentie behalve dat je een klein stukje wordt teruggezet in de spelwereld. Een game vol genade dus. Ondanks dat sommige levels heel uitdagend en moeilijk zijn is het vrij lineair, je kan maar één kant op dus je hoeft niet bang te zijn dat je dingen mist.

Het klinkt tot nu toe als een hele saaie platform-game maar ik heb uiteraard het beste voor het laatste bewaard; de levels waarin je deze taak volbrengt zijn namelijk bijna onwerkelijk te noemen. 

Denk aan een Rorsarch-tekst doen met een paar liter LSD op.

Er zijn bewegende achtergronden die op het juiste moment genoeg afleiden maar waar geen interactie mee mogelijk is, obstakels zoals bloemen en kanonskogels die je ook wél in je voordeel moet gebruiken en ga zo maar door. Omdat deze game heel erg kort is, ongeveer een uurtje of 2/3 zal ik niet teveel verklappen behalve dat, als je een wereld hebt voltooid, deze uitzoomt en laat zien waar je nou eigenlijk in hebt gespeeld. Nu is er natuurlijk niets zo persoonlijk als je smaak in kunst maar ik durf te zeggen dat IEDEREEN dit mooi vind.

Het spel, verhaal en vooral de art staat namelijk compleet in het teken van eigen interpretatie, zien wat je (niet) wilt zien, vormen herkennen die andere compleet weer niet zo hadden opgevat. As said, Rorsarch zou trots zijn.

De kunst van het weglaten

“Less is more” moeten ze gedacht hebben want meer dan dit scherm als instellingen en je medaillon in een medaillon met je verzamelde medaillons per level is er verder niet en dit is een hele slimme zet geweest. Geen afleiding, geen lappen tekst, gewoon heerlijk verdwalen in een bizarre wereld.

Over de graphics hoef ik dan ook niks te schrijven want dat is totaal niet relevant.

Toen ik mijn reis had voltooid heeft dit spel mij nog dagen achtervolgt, op een positieve manier en dat is juist het mooie aan eigen interpretatie. Het nadeel is wel dat dit natuurlijk niet voor iedereen weggelegd is en daarom ben ik bang dat deze game nooit de aandacht en liefde krijgt die het eigenlijk verdient. Ik kan natuurlijk niemand dwingen om dit spel te gaan spelen maar geloof me als ik zeg dat dit oprecht een verrijking is waar je geen spijt van gaat krijgen.

Als laatste wil ik nog een hele grote buiging maken naar de muziek; Brokenkites heeft namelijk de soundtrack verzorgd en dit is een meer dan perfecte keuze.

Over de band zelf is helaas weinig te vinden, alleen dat ze met een knipoog in Antartica zitten om in het geheim aan een toegang tot meerdere dimensies te creëren en thematische elektronische muziek maken voor tijdsreizigers, geheim agenten en aliens.

Ik werd er tijdens het spelen vooral heel erg zen van met een gevoel alsof ik aan het mediteren was, terwijl ik dat normaal nooit doe, in plaats van gefrustreerd, ideale samenwerking dus!

Geschreven door ons crewlid Rianne