Review – Resident Evil 7: Biohazard

Resident Evil, één van de meeste iconische games reeksen als je het mij vraagt. Nadat we als nog-veel-te-jonge-tiener al met de eerste Resident Evil games in aanraking kwamen moet ik zeggen dat ik het toen (op de PlayStation 1) het al heel erg creepy vond. En naarmate de console zich verder gingen ontwikkelen, er opvolger naar opvolger op de markt werd gebracht, was Resident Evil toch altijd een constante factor bij mij.

Zo ging ik van de PlayStation over naar de GameCube, gezien de grafische kracht en de remakes van de games. Dat kon alleen maar een genot voor je ogen zijn. Daarna gingen we verder op de last-gen en inmiddels zijn we bij de next-gen aangekomen. Ook daar hebben we kunnen genieten van alle voorgaande delen die een HD-remake hebben ontvangen. En nu is het dan eindelijk tijd om los te gaan met deel 7 genaamd Resident Evil 7: Biohazard.

Back to the Roots

We gaan terug naar die goede oude tijd, en hoewel veel gamers zeggen dat de game erg afwijkt van het origineel, met name omdat deze Resident Evil een first-person horror game is zoals we bijvoorbeeld kennen van Alien: Isolation, toch geeft juist deze game mij het gevoel dat ik weer een ouderwetse Resident Evil game aan het spelen ben. Het voelt aan als Resident Evil 0, 1, 2 en 3. Back to the roots, maar dan in first-person. Of moet ik zeggen: Back to the woods. Want daar is waar we onze eerste stappen zetten.

We bevinden ons namelijk midden in de staat Louisiana, waar we een groot afgelegen, achterstallige villa zien staan, voor de mensen die bekend zijn met de reeks, een villa die verdacht veel gelijkenissen heeft met het alom bekende Spencer Mansion. En als we daar eenmaal aankomen, je raad het al… Het ziet er niet fris uit, de bomen en andere planten zijn aan het uitdrogen en overal hangt de geur van dood om je heen. Een perfecte setting voor een Resident Evil game, helemaal omdat we terug gaan naar een plek waar we eigenlijk nog nooit eerder zijn geweest. Spencer Mansion, Baker Residnet, allemaal gebouwen die ervaren Resident Evil gamers van binnen heel erg blij maken, ook al weten ze maar al te goed dat het geen love-story zal zijn als de deur openen.

Voeg daar een aantal sleutels aan toe die allemaal een ‘thema’ hebben, save rooms en inventory boxen en je hebt het gevoel dat je een vertrouwde Resident Evil game aan het spelen bent, maar dan met een gigantische grafische upgrade. Niet alleen als je kijkt naar alles om je heen, maar ook wat je met je mee draagt, alles heeft een link met het verleden, dat is wat ik erg kan waarderen aan deze game. Maar niet alles is nostalgie, natuurlijk kunnen wij als hoofdpersoon niet achterblijven met de laatste technologieën.

Moesten we het in de vorige delen nog doen met de zogenaamde ink ribbons, deze keer hebben we een smartwatch om die ons van alles en nog wat kan vertellen om als het aankomt op bijvoorbeeld je gezondheid en je healing. Resident Evil is inderdaad met de tijd mee gegaan. Nu is er helaas hier wel iets over op aan te merken, want naast het feit dat je een smartwatch omhebt krijg je ook rode gloed te zien als je geraakt bent, iets wat van de ene kant heel erg logisch klinkt, maar het feit dat dit pas verdwijnt als jij jezelf hebt zorgt ervoor dat het een beetje dubbelop is.

Welcome to the Dirty South

Deze keer gaan we naar ‘The Dirty South’ om het verschrikkelijke huis van de familie Baker te verkennen, inclusief alle ellende die erbij komt kijken. We spelen de game als de hoofdrolspeler genaamd Ethan. Hij heeft namelijk een aantal video’s ontvangen van mijn ex-vriendin Mia waaruit blijkt dat ze waarschijnlijk niet meer in leven is. En ondanks dat ze zegt niet naar het huis te komen, onderneemt Ethan toch te reis naar het Baker residentie. Gelukkig maar, want anders zou deze game wel heel erg kort zijn. Eenmaal aangekomen merk je al snel dat dit niet een plek is waar je snel naartoe gaat om van een lang weekend te genieten.

Als we kijken naar de setting is het een plek die perfect past in de reeks en ook niet veel afwijkt van vorige delen. Er hangt een gele gloed over de texture heen die ervoor moet zorgen dat het er op lijkt dat je een gebied betreed waar de mensheid een tijdje geleden al afscheid van heeft genomen. En nadat we de eerste stappen zetten richting het huis, dan snappen we ook waarom.

Elk huisje heeft z’n kruisje

Naast het feit dat Ethan niet alleen erachter wil komen wat er met Mia is gebeurt moet hij ondertussen ook het gevecht aangaan met gewelddadige wezens die vanuit de Bayou hem lastig vallen. En dat doen ze op een gepaste Resident Evil manier, met schrik effecten, veel geweld en soms onnatuurlijke kracht. En als je denkt dat monster het enige is waar jij te maken krijgt, dan heb je het mis. Want daarnaast hebben we ook nog te maken met de bewoners van het huis. En als je waarschijnlijk wel eens hebt gehoord. In de Verenigde Staten is de zin “Get of my property!” iets wat huiseigenaren nogal snel roepen. Deze keer is het iets anders, ze zeggen het niet tegen je, nee, ze maken het je hardhandig duidelijk. Maar het allerliefste willen ze dat je voor altijd op hun grondgebied blijft, maar dan wel 2 meter onder de grond.

Meen daarbij ook nog het feit dat sommige gangen in de game erg small zijn, de tegenstanders net zo groot of groter zijn. Dus dat betekend dat ze makkelijk je weg blokkeren en dus is er maar 1 manier om verder te komen, dat is om het gevecht aan te gaan en als winnaar uit de strijd te komen. Overigens missen we ook een aantal plekken waarachter we ons kunnen verschuilen, ze zijn er natuurlijk wel, maar er wordt tegenwoordig eerder van jou als gamer gevraagd om het gevecht aan te gaan in plaats van schuilen en wachten op je moment.

En dat is dan ook waar de nadruk op ligt in deze Resident Evil game ligt, het verder gaan in de het verhaal zoals de ontwikkelaar wil. Niks wachten en schuilen, beleef de game goed en zonder enige oponthoud, want als we verder gaan kijken naar het verhaal, dan merken we dat deze niet echt diepgaand is, we moeten het dan doen met een aantal video’s die je iets meer achtergrond informatie geven, maar daar houd het dan ook snel mee op. Dan houden we een vriend over die op onderzoek uit gaat en een einde dat niet helemaal de voldoening geeft waarop ik had gehoopt. Het komt over alsof het einde niet helemaal volgens de planning van de schrijvers is verlopen. Laten we hopen dat de DLC hier meer duidelijk in brengt. Maar wat we wel merken is,  is dat er zich in dit huis zich iets heeft afgespeeld wat niet als normaal kan worden bestempeld. Des te meer reden om op onderzoek uit te gaan en kijken of we de waarheid kunnen onthullen.

I have a hand, I have a gun, handgun!

We kennen het allemaal wel, je loopt in de game rond en overal waar je kijkt liggen wapens, Resident Evil is qua wapens ook een beetje die kant op gegaan. Er is alleen 1 grote maar. Je kan namelijk kiezen welk wapen je het liefste bij je hebt, maar zonder munitie ben je natuurlijk nergens, en dat is dan ook waar Resident Evil zich onderscheid; wapens genoeg, alleen niks om mee te schieten. Met andere woorden, denk drie keer na voordat je een schot lost.

Maar niet alleen bij wapens is het soms puzzelen geblazen. Ook de oplossingen in de game vragen het één en ander van jou als gamer. Nu is het niet over the top lastig á la The Witness, maar soms wordt echt je geduld even op de proef gesteld om een oplossing van begin tot eind in 1 keer op te lossen. Ook zul je soms niet alles in 1 keer kunnen oplossen omdat je nog een andere puzzel moet oplossen voordat je het laatste onderdeel van de vorige puzzel te vinden: multitasking alom. Puzzelen, rennen, schuilen, schieten en ondertussen moet je ook nog eens ervoor zorgen dat je hartslag niet te ver omhoog schiet.

En je hart krijgt het soms zwaar te verduren, we zien namelijk regelmatig kat en muis situaties voorbijkomen waarbij je merkt dat je het niet leuk vind om in deze vervelende situatie te zitten. Neem daarbij ook nog een aantal scare jumps, op je TV of via VR (choose your poison whisely!) en je wil dan soms niks anders dan de controller wegleggen en stoppen met gamen. Hierdoor heeft de game dan ook precies haar doel behaalt.
Alles komt goed

Resident Evil 7: Biohazard is een goede game, een hele goede game. Sterker nog, dit is juist wat de Resident Evil reeks nodig had nadat deel 6 toch een beetje tegenviel. Naast het feit dat ze van de third-person zijn afgestapt en over zijn gegaan op first-person (met VR ondersteuning) hebben ze juist andere elementen weer in de game gestopt die de Resident Evil reeks juist zo groot hebben gemaakt. Een grote verandering met veel goede elementen uit het verleden zorgen ervoor dat Resident Evil weer staat waar het hoort te staan, en dat is hoog op het lijstje met horror games.

Muziek als bindende factor

Muziek of juist het uitblijven van geluid, dat is wat een horror game/film goed kan maken of juist kan breken. Gelukkig heeft Capcom het is deze game goed voor elkaar. Met andere woorden, de voice acting is van goed niveau. Ook mogen we niet klagen over de SFX, deze komt erg realistisch over, iets wat van belang is als je een schokkende scene ook nog een perfect geluid geeft. Ook daarin heeft Resident Evil de zogenaamde ‘sweet spot’ weten te vinden. En zoals zo vaak, geluid is van groot belang, maar juist helemaal niks laten horen terwijl je wilt weten wat er zich om je heen afspeelt, dat maakt een game zoals deze geweldig. Chapeau voor de geluidsafdeling voor het niet toevoegen van geluid!

360 ℃ creepy

En mocht je dit allemaal nog steeds niet creepy vinden, dan kun je (naast het feit dat de game nu in first-person te spelen is) ook Biohazard in een andere optie spelen die ervoor zorgt dat je nog dieper in de game zit, en waarschijnlijk wel af en toe wilt stoppen met de game. Inderdaad, Resident Evil heeft een VR modi gekregen. Helaas is deze nog niet te spelen op de Xbox One, maar de PC en PlayStation 4 gamers onder ons krijgen zo nu een extra’s mogelijkheid om extra intens te griezelen van de game.

Mocht je dus niet genoeg hebben van de first-person versie van de game, dan raad ik je aan om het eens in 360 ℃ spelen met een goede 7.1 surround headset. Met andere woorden, ik wil wel eens zien hoe lang je het volhoud.