Review – Secret of Mana

In 1993 kwam Secret of Mana uit voor de Super Nintendo. In 1993, was ik twee jaar, een iets té jonge leeftijd om Secret of Mana ontdekt te hebben. Laten we zeggen – een aantal jaren later ontdekte ik deze game en wilde niets liever dan de game samen spelen met mijn broer. Natuurlijk had hij zelden zin om een spel met z’n kleine zusje te spelen, dus speelde ik het vrijwel altijd alleen. Ik vond de game zó tof en tot op heden, is daar nog steeds geen verandering in gekomen. Secret of Mana is (en blijft) toch wel één van mijn favoriete games aller tijden. Op het moment dat ik erachter kwam dat er een remake van deze game zou verschijnen, begon mijn hartje toch wel een heel stuk sneller te kloppen!

Het verhaal

Wanneer je van een brug valt (en de val op een wonderbaarlijke manier nog overleeft ook), moet je de weg terug naar het dorp zien te vinden. Helaas wordt de weg naar het dorp versperd door allemaal struiken en heb je iets nodig om door de struiken heen te hakken. In de verte zie je een zwaard in een steen – perfect! Dan wordt je plots verblind door een fel, wit licht en spreekt een vreemde stem je toe. Hij zegt iets over het zwaard, maar verder wordt je ook niet veel wijzer van. Op je weg naar het dorp, kom je een heleboel vijanden tegen – die er normaal gesproken helemaal nooit zaten! Gelukkig heb je nu een zwaard om jezelf mee te verdedigen. Eenmaal in het dorp aangekomen, ontdek je dat het niet zomaar een zwaard is – je hebt zojuist het Mana Sword uit de steen getrokken! Wanneer je verbannen wordt uit het dorp, is het jouw taak om alle kracht terug in het zwaard te krijgen.

Grafisch

Grafisch ziet het er natuurlijk een stuk mooier uit, maar toch mistte ik een beetje die oude, vertrouwde pixels. Nog steeds had het er voor mijn gevoel veel mooier uit kunnen zien. Het voelt nu beetje als een mobile, of een 3DS game. Dit is echt zo’n stijl waar je van moet houden. Ik vind het er op de één of andere manier wel cute en magisch uit zien, maar het had nog steeds zoveel mooier kunnen zijn.

Soundtrack

Je kunt er voor kiezen om de nieuwe, remake muziek te luisteren of als je – net zoals ik – helemaal verliefd was op de oude soundtrack, kun je ook hier voor kiezen. Ik ben héél blij dat deze optie er in zat want man, man – de remake muziek deed gewoon pijn aan m’n oren. De techno-achtige nummers waren echt totaal niks voor mij – ik werd er gewoon knettergek van.

Voice acting

Laat ik hiermee maar meteen met de deur in huis vallen – de Engelse voice acting vond ik echt ver-schrik-ke-lijk. Het was echt niet om aan te horen. De Japanse voice acting daarentegen, ging nog wel. Het liefst speelde ik de game gewoon net zoals ik hem vroeger speelde – zónder voice acting. Dat de monden ook niet mee bewogen tijdens de cutscenes, zien we voor nu maar even door de vingers.

Gampelay & Co-op modus

Niks is leuker dan met vrienden op de bank, een co-op game te spelen. Ik vind het online spelen met vreemden toch altijd een beetje “meh”. Ik speel veel liever games met vrienden op de bank, zodat we er ook meteen een gezellige avond van kunnen maken. Omdat ik zo obsessed was (en nog steeds ben) met Secret of Mana, wilde mijn vriend ook wel eens weten waarom ik deze game in hemelsnaam zo leuk vond. Hij vind old school games dan weer te “lelijk” om in deze tijd te spelen, maar deze remake wilde hij wel heel graag spelen.

Het werkte daarentegen echt super fijn! Er werd niet echt gefocust op de main character, maar je bent beide gewoon goed in beeld en het gaat na verloop van tijd ook niet irriteren. Wat een beetje vervelend kan zijn is het onderbreken van je mede speler terwijl je een spell moet casten. Persoonlijk heb ik hier nooit zo’n last van (maar misschien komt dat ook omdat ik degene ben die de Sprite speelt, magic spam – pewpew!).

Wat ik ook een heel erg groot pluspunt vond is het vliegen op Flammie! Ik had daar zo’n grote hekel aan in de originele game. Ik was altijd de weg kwijt en ik kon niet goed zien aan de pixels welke stad nou welke stad was. Gelukkig staat in de remake de naam van de stad erbij als je er overheen vliegt – dit is echt perfect voor iedereen die amper wat kan onthouden (zoals ik!).

Conclusie

Al met al vond ik het erg leuk om Secret of Mana eens te spelen in een totaal ander jasje, aangezien ik het origineel al zó ontzettend vaak gespeeld had. Een game in couch co-op mode is tegenwoordig ook best wel zeldzaam op de consoles van nu. Ik ben ook erg blij dat de optie voor de originele muziek er in zit – anders had ik de game denk ik niet overleefd!