Review – SELF

“SELF” voor de Nintendo Switch wordt verkocht als, en ik quote; “A Kafkaesque suspense text-based adventure game with simulation and puzzle mechanics.”

Kafka aanhalen als basis voor een game die voor nog geen 5 euro te verkrijgen is in de e-Shop vond ik nogal hoog gegrepen, en ik kan daar kort over zijn; dat was het ook.

Indienova heeft samen met DoBell wel geprobeerd om een oud genre nieuw leven in te blazen, namelijk text-based games. Als je eerdere reviews van mij hebt gelezen weet je hoe gek ik er op ben, mocht je dat nou niet hebben dan benoem ik het nog een keer;  ik persoonlijk ben er gek op en vind het zonde dat het een “uitstervend ras” is binnen de gamewereld.

“Please wear headphones”

Normaal neem ik games die mij al dingen aanraden met een korreltje zout, maar voor SELF neem ik letterlijk en figuurlijk mijn koptelefoon af, ze hadden gelijk.  Ze hebben een minimalistische, welke ook vanaf het begin in het menu te vinden is, playlist gemaakt en ik moet bekennen dat deze meer dan fijn is.

Houd er rekening mee dat je op de Switch alleen een audio in/output hebt als je de Switch uit zijn dock haalt, zelf speel ik liever zelf ook op de TV, maar voor deze game is het een aanrader om dat eens niet te doen.

Zelfde gaat op voor de geluidseffecten waar ze meer dan moeite hebben ingestopt, van het kloppen op een deur tot achtergrondgeluiden, het maakt of breekt een tekst-based game, en bij deze maakte het de hele ervaring, speaking of which, laten we het eens over de game zelf hebben…

The Happiest Ending

Je wordt meteen in het begin van het verhaal al aan je lot overgelaten; er is geen intro, geen begeleidend schrijven, alleen een zwart scherm met een witte tekst welke, mede door de grandioze muziek, de toon zet en “kies maar”.

Zonder al te veel te spoilen speel ik dit soort games altijd op twee manieren; iets doen waar ik zelf achter sta; en daar was mijn eerste einde, waarschijnlijk de beste die ik kon krijgen;

Ik kreeg een melding en de game begon opnieuw; nu met een beeldscherm zoals een oude TV-Beeldbuis en ik kon kiezen waar ik gebleven was; wil je een nieuwe optie kiezen of blijf je bij je oude keuze? Elke optie die je in het verhaaltje kiest heeft ook invloed op dit scherm; hij scheurt namelijk alsof je met Mach-3 een baksteen ertegenaan hebt gegooid.

Het enige wat je tot die tijd weet is dat je een jongen bent die zijn vader mist en dat alles en iedereen, zelfs je eigen moeder, raar reageert als je erover begint..  Dat je verder te maken krijgt met clowns, mensen die de dagen van de week kwijt zijn en eigenlijk jou helemaal niet meer meer kunnen plaatsen zijn randzaken. Hier meer over vertellen zou het relatief korte en simpele verhaal verpesten maar, neem maar van mij aan, het is een leuke optie als je heel veel geduld hebt.

De “puzzels” die je onderweg tegenkomt zijn ook niet echt uitdagend, het bestaat voornamelijk uit je keuze maken en dan proberen de rest te ontwijken..  Ging je voor “Yes” aka groen, niet de rode blokjes raken in een soort van Tetris meets Snake mini-game, ging je voor “No” dan uiteraard het omgekeerde..

Hier zat ook totaal geen variatie in, tenzij je een paar pixels meer of minder telt als zijnde een grote verandering…

“Remember me?”

De enige drijfveer is dus het flinterdunne maar fascinerende verhaal; Met sommige keuzes verzamel je namelijk “memory pieces” om het verhaal aan te vullen maar vooral om je te laten twijfelen aan je eigen keuzes en dat is precies wat deze game redt op elke vlak, want je wilt door, je wilt doorspelen, ook al is het langdradig en word je er nooit heel veel wijzer van…

Geschreven door ons crewlid Rianne