Review – Tokyo Dark: Remembrance

Tokyo Dark van onafhankelijke ontwikkelaar Cherrymochi werd in 2017 na een onwijs succesvol Kickstarter project uitgegeven door het welbekende Square Enix voor Windows en MacOS.

Cherrymochi kennen we helemaal nergens van, behalve het feit dat ze heel graag een brug willen slaan tussen de Westerse en Japanse game-wereld. Hun team bestaat dan ook voor het grootste gedeelte uit Westerse mensen die allemaal in Japan wonen en werken wat natuurlijk een hele interessante samenwerking oplevert gezien de cultuurverschillen. Vertellen wie of wat Square Enix is, is letterlijk en figuurlijk mijn Final Fantasy.

Twee jaar later mogen we dit avontuur (opnieuw) beleven op de Nintendo Switch en de PS4, op het moment van schrijven is de release-datum voor de PlayStation 4 helaas nog niet bekend. Meer dan 250,000 dollar ophalen met een Kickstarter, 11 (!) verschillende eindes, prachtige art van Graphinica en een heerlijke OST waar Matt Steed van de band Reign of Fury aan mee heeft gewerkt, kan het niet misgaan qua game toch?

Beginnen bij het begin..

Tokyo Dark Remembrance, welke ik vanaf nu voor het gemak TD noem, is een “Semi-Tekst Based, Point and Click, Sidescrolling Horror Adventure” game. Jij speelt vrouwelijke detective Itō Ayami die al ruim 4 jaar werkt voor de politie van Tokyo en Kazuki Tanaka, je partner op zowel het werk als privé, wordt al 5 dagen vermist.

Opeens wordt er een telefoon signaal opgepikt en kan je onderzoek van start gaan. Wat in het begin een “gewone” vermissingszaak lijkt te zijn neemt al snel een hele duistere wending en voor je het weet zit je met een hartslag van 200 tegen het plafond terwijl je je in-game bevindt op de meest duistere plekken van Tokyo.

Meteen aan het begin krijg je al de waarschuwing dat er alleen auto-save momenten zijn en er geen weg terug is wat betekent dat al je keuzes definitief zijn en heel veel invloed hebben op het verloop van het verhaal. De muziek die subtiel wisselt van bombastisch tot aan bijna niet hoorbaar is een van de mooiste en best uitgevoerde stukken die ik in lange tijd heb mogen meemaken.

De besturing is even wennen, maar daarna vrij eenvoudig, je hebt namelijk niet zoveel opties. Je loopt of rent, wel een beetje houterig, van links naar rechts, interactie wordt aangeduid met een vierkantje waarvan elke kant een optie is, joystick in een van de vier richtingen duwen en bevestigen met A. Na het eerste hoofdstuk, vol met jumpscares, waarbij je geforceerd wordt om binnen 15 seconden (!) te kiezen tussen 3 morele dillema’s, gaan we 6 maanden terug in de tijd en krijg je eindelijk de kans om eens op adem te komen.

                          “You spin me right round, baby…”

Het wordt namelijk pas écht interessant met de invoering van het “SPIN” systeem. SPIN staat voor “Sanity, Professionalism, Investigation en Neurosis” en wordt uitgedrukt in een puntensysteem. Maak je de juiste professionele keuze, gaat uiteraard de P en de I omhoog omdat je verder komt met de zaak en gezag uitstraalt. Besluit je eindeloos rond te lopen, drankjes in een bar achterover te tikken in de baas zijn tijd en jezelf te verliezen? Minpunten.

Als je te “diep” zakt of jezelf dreigt kwijt te raken heeft dit ook invloed op je omgeving en hoe NPC’s je zien, wat kan lijden tot het niet verkrijgen van hints, of erger… Gelukkig zijn er ook opties om je algehele gemoedstoestand weer ietsje op te krikken, denk hierbij aan het slikken van je medicatie, wat eten, of gewoon teruggaan naar je appartement om te relaxen, als het onderzoek dat toelaat dan. Op het moment dat je in een missie zit mag je geen andere plekken bezoeken, nee je MOET en zal van punt A naar punt B.  Dat je pillen nog thuisliggen en je op het punt van krankzinnigheid staat is namelijk jouw probleem, niet dat van het spel, had je maar eerder moeten bedenken.

De dreiging die daarvan uit gaat is natuurlijk grandioos bedacht, maar het kan ook storend werken als je naar bepaalde plekken geforceerd wordt te gaan terwijl je zelf een plan B had bedacht. Natuurlijk is dat niet altijd een optie in een lineaire game, maar ik had ietsje meer vrijheid fijner gevonden voor de algehele beleving. Wat daarentegen wel weer geniaal is, is het hele gebrek aan een inventory.

Ja, dat las je goed. Geen eindeloos gevonden voorwerpjes combineren en op alles uitproberen, geen codes opschrijven omdat je een half uur geleden een code-slot zag, dit wordt allemaal voor je gedaan.

En dit brengt me meteen bij het grote zeuren zoals jullie inmiddels van mij gewend zijn; Voor elke actie die je uit “mag” voeren, moet je ongeveer eerst 1873 dialoogjes doorwerken. Dit hoort uiteraard bij een game zoals deze, maar je kan ook overdrijven, je hebt een van de grootste Anime-studio’s in handen, de helft van het op zichzelf heel goede verhaal, had in een mooie cutscene verwerkt kunnen worden.

Om heel eerlijk te zijn haalde het nogal de vaart uit het verhaal en daarmee je onderzoek of het gevoel van het volledig in controle zijn. Tel hierbij op dat er, behalve af en toe een beetje nadenken, eigenlijk geen echte puzzels zijn te vinden in deze game.
Het is een beetje alsof je een interactief boek van Stephen King leest. En leest, en leest, en leest. Misschien lagen mijn verwachtingen te hoog, begrijp me niet verkeerd, ik zat er helemaal in, maar die eindeloze verhaaltjes over randzaken begonnen een beetje op mijn zenuwen te werken, erger nog, ik werd er een tikje melig van op sommige momenten wat meteen de spanning uit deze horror haalde.

KATTEPOESSIES!

Gelukkig zijn er, zoals we van onze Japanners gewend zijn, katten! Deze keer niet in nazi-pakje maar heel veel kattenpoessies.

Je hebt namelijk zelf een kat thuis, welke je kan aaien om weer een beetje minder neurotisch te worden, je kan door het hele verhaal heen kattenbeeldjes verzamelen, welke de moeite meer dan waard zijn, er is een katten-meisjes café (jawel, meisjes verkleed als katten om de zakenmannen in Tokyo te.. Als ik dit moet uitleggen ben je te jong voor deze game, nevermind), en een écht kattencafé!

SPOILERUITKLAPDING WANT HEEL VEEL KATTEN!

/einde spoiler art uitklapding

Ik vind de overdaad aan katten dan ook een mooie afsluiting voordat ik te veel ga spoilen. Voor een kleine 18 euro, of 14 in de sale tot 13-11 op de Nintendo E-Shop, heb je ongeveer 5 tot 20 uur plezier van een van de mooiste games als we puur kijken naar kunst, muziek en verhaal.
Als je een van de originele eindes hebt voltooid krijg je namelijk de optie tot een zogeheten “New Game Plus”. Wat inhoudt dat je door het verhaal kan skippen tot bepaalde herinneringen, en eindelijk die eeuwige dialogen gewoon kan skippen!

Nog één keer het woord “forever” en ik was gaan gillen namelijk, en niet van angst. Dit maakt dat de replay-value opeens stijgt met 100% en het weer leuk wordt om daadwerkelijk alle eindes en achievements vrij te spelen.

All hail “New Game Plus”!

Geschreven door ons crewlid Rianne