Review – Whispering Willows

Als klein Basje ben ik nooit bang geweest voor spoken. Niet bang voor het onverklaarbare. Dinosaurussen wel, zeker na het zien van Jurassic Park. Toen was ik bang dat Raptors mijn kamer in zouden komen. Hap, scheur, slik, weg.

Nu ik een stuk ouder ben geloof ik wel in energiegolven, telepathie enzovoorts. We weten nog zo weinig over ons brein dat ik geloof dat er meer mee gebeurd dan simpel denkwerk. Maar dan uit een wetenschappelijk oogpunt. Mocht ik ooit iets zien wat op een spook lijkt zou ik het eerst willen verklaren, voor ik er in geloof.

Dat heeft onze hoofdrolspeelster in Whispering Willows niet. Ze heet Elena Elkhorn en is op zoek naar haar vader die verdwenen is. Maar na ze via haar amulet een spook ontmoet is ze meteen over. Geen twijfels, geen angst. Ze ziet een spook, ze praat er mee en daarna gewoon op avontuur!

Een groot spookhuis om te verkennen
Elena begint haar avontuur in een catacombe naast een groot huis. Dit eerste stuk van de game gaf mij een negatieve verwachting van de game. Elena had geen idee waar ze heen moest, alles was stoffig en geel uitgeslagen, en overal lagen lijken. En in de hoek leek wat te bewegen…

Gelukkig was ze gedreven om haar vader te vinden en ze vond haar weg naar buiten. Voor mij kwam de sfeer van de game toen pas goed binnen. Je bevind je buiten, in de tuinen van een groot landhuis. Na het lezen van notities van meerdere mensen, die door het spel verspreid liggen, kom je erachter dat dit landhuis een flinke historie heeft. Een gruwelijk historie.

Het landhuis is namelijk gebouwd in de tijd van de Cowboys en Indianen en daar zijn flink wat gruwelijke dingen gebeurd. Vele jaren later is het landhuis verlaten maar dankzij Elena’s amulet kom je verschillende spoken tegen die nog op het landgoed rondzweven.

Spoken zijn gewoon lief en verkeerd begrepen!
Die spoken hangen namelijk nog rond omdat er gruwelijke dingen gebeurd zijn die ze niet kunnen verwerken, en daar kan jij ze mee helpen. Zoals in The Sixth Sense, maar dan in een game. Door het helpen van die spoken speel jij nieuwe gebieden in het spel vrij, om daar weer nieuwe spoken te helpen.

Hierdoor ontrafel je zowel wat er lang geleden gebeurd is, als wat er met je vader aan de hand is. Ik fronste wel mijn wenkbrauwen toen ik erachter kwam hoe egocentrisch Elena wel niet is; Je helpt namelijk alleen de spoken die jou ook kunnen helpen.

Zo kwam ik twee geliefden tegen, een stuk uit elkaar. Ze waren elkaar kwijt, en wouden niets liever dan gelukkig zijn. Maar blijkbaar zat er nog iets dwars in dit leven wat ze weerhield om te vertrekken naar het hiernamaals. Maar neeee, Elena heeft een missie, en de missie gaat voor. “Hun probleem! Ik ben op zoek naar mijn vader.”

Elena het kleine Spookje
De Developer, Night Light Interactive, heeft duidelijk veel werk gestopt in het animeren van Elena’s missie. Als ik het goed begrijp is alles in de game getekend en dat draagt enorm bij aan de sfeer van het spel. De stijl van het spel is behoorlijk mooi vind ik, terwijl dit normaal niet mijn type games zijn. Ik ben meer van de actievere games.

Whispering Willows heeft een behoorlijk laag tempo en zit niet vol schrikmomenten, gevechten en ontploffingen. Het is gewoon een rustig spelend spel waar je een mooi getekende wereld kan ontdekken. Er zijn wel wat gevaarlijke spoken maar die zijn vooral bedoeld om een beetje spanning op te bouwen.

Tevens kent het spel ook een aantal puzzels. Soms moet je als Elena een schakelaar omzetten, of iets oppakken. Maar je kan niet overal bij en niet alles bevindt zich nog in de ze wereld. Daarom kan Elena, doormiddel van haar Amulet, zichzelf omtoveren tot spookje!

Hierdoor kan Elena het level doorvliegen om dingen op te pakken of te verplaatsen. Hierdoor kan de echte Elena weer doorlopen en weer nieuwe stukken ontdekken. Deze minigames zijn geinig gedaan maar het spel moet het echt hebben van de opdrachten die je doet voor spoken.

Hun verhaal vind ik vooral omdat die bijdragen aan de sfeer. Je ontrafelt namelijk allerlei mysteries en die geven je uiteindelijk het gevoel dat je echt iets nuttigs gedaan hebt in het spel, zodra je het laatste stuk van Whispering Willows afgerond hebt.

Spookachtig goed?
Ik vind Whispering Willows sowieso een bijzonder spel. Het speelt leuk en de sfeer is erg mooi gedaan. Een beetje storend vind ik al die tekstballonnen die je door moet. Het spel is namelijk niet gesproken maar moet het hebben van tekst in beeld. Dat haalt het tempo er enorm uit en ik, als stuiterbal, heb daar niet zoveel mee.

De game spreekt wel mijn voorkeur aan voor leuke Achievements: Waar een lineair verhaal het meestal moet hebben van verstopte collectibles, heeft Whispering Willows allerlei geinige dingen verwerkt in de game, die je echt eerst moet opzoeken op het internet om ze in het spel te vinden. Een Indie studio die daarover nadenkt vind ik leuk!

Maar goed, heb ik ook iets te klagen over het spel? Vooral de duur van het spel. Je bent er echt maar een paar uur mee bezig. En verder? Vooral dat het spel een emotieloos einde heeft. Ik ga niets verklappen, en het einde zelf is goed gedaan, maar al die spoken dan die je achter laat? Er is daar gigantisch veel gebeurd, dan doe je toch iets om ze te helpen? Dat is toch zielig? Pfff…