Review – Wolfenstein II: The New Colossus

In 2014 maakte de Wolfenstein serie een comeback. The New Order gaf ons een rauw verhaal, waarbij old school shooteractie en humor hand in hand ging met controversieel geweld en heftige beelden. Een spel waarbij run & gun weer centraal stond en hierdoor in het huidige “realitische shooter” tijdperk als verfrissend aanvoelde, heeft na een vermakelijke standalone prequel (The Old Blood) nu een spiksplinternieuw vervolg gekregen. Zal deze net zo lekker vlot en intens aanvoelen als deel 1, of hebben wij hier te maken met een domper?

Blazkowicz is back

Het spel begint direct na The New Order en zonder al te veel te spoilen van het einde van deel 1, kan ik zeggen dat William Joseph Blazkowicz op een haartje na zijn vorige escapades overleeft. Hierna zien wij hem ontwaken na een 5 maanden durende coma. Gelijk moet je een aanval zien te overleven van de Nazi’s, waardoor je genoodzaakt bent om jezelf in een rolstoel te hijsen, een machinegeweer te pakken en al rollend de vijand neer te maaien.

In mijn ogen is dit een ijzersterk begin, omdat dit weer eens goed bevestigd wat de toon van de game is en wat voor badass William is. En net zoals het eerste deel schuwt The New Colossus niet om tegen de teentjes te trappen van de vredelievende en politiek correcte onder ons. Dit komt terug in de verheerlijking van geweld, maar ook in de controversiële onderwerpen en personen die aan bod komen. Je slacht immers Nazi’s af met grof geschut en zij zijn ook niet bepaald lieverdjes.

Toch is het niet alleen maar kommer en kwel. Er zit verrassend veel humor in de cast van wacky personages, die uitstekend zijn ingesproken. Daarnaast zijn sommige situaties te absurd voor woorden en erg hilarisch. Dit is dus een spel wat je niet te serieus moet nemen. Of toch wel?

The New Confusion

Zoals ik heb eerder vermeld zijn er zware onderwerpen, waarna ik vervolgens mijzelf tegen spreek, door te zeggen dat je het spel niet serieus moet nemen. Heb ik het geheugen van een goudvis, of heeft dit een reden? Ik ga (voor nu) van het laatste uit. Ik weet namelijk niet wat ik van het verhaal van The New Colossus moet vinden.

Want hoewel er een handvol memorabele scenes zijn, voelt het algemene verhaal een stuk minder goed aan als de voorganger. De karakters van deel 1 zijn in mijn ogen een stuk beter uitgewerkt dan de nieuwe cast. De nieuwe karakters die je tegen gaat komen zijn af en toe grappig, maar deze worden dan vreemd genoeg veel minder in de schijnwerpers gezet dan een personage als Grace, die wel enorm veel aandacht op haar gevestigd krijgt, terwijl haar enige karaktereigenschap is dat ze constant boos is. Dat is voor mij een gemis.

In dat opzicht komt William veel beter uit de verf als boze Nazi verdelger, omdat hij ook hilarische scenes heeft. Deze waren er al in bijvoorbeeld The Old Blood, waar hij als Duitser moest infiltreren. En in dit spel is dat bijvoorbeeld als hij moet infiltreren als acteur. De ongemakkelijkheid waarin een vechtmachine als William zich moet voordoen als een ander blijft voor mij een hilarische situatie. En vandaar mijn grote vraagtekens bij Grace, omdat zij alleen haar grove taalgebruik heeft, wat op den duur gaat vervelen.

Een ander probleem met het verhaal is de pacing. Hoewel het spel sterk begint, gaat het spel daarna op automatische piloot. Ik voelde bij veel missies niet de urgentie, omdat in mijn ogen de opdrachten en redenen om deze uit te voeren niet goed uitgewerkt werden in het verhaal. En omdat The New Colossus over het algemeen over de top actie en humor heeft, komen de serieuze scenes vreemd over. Dit zijn dan wel uiterst krachtige en goed geacteerde scenes, maar het vloekt met de algemene presentatie van het verder bijna jaren tachtig rambo knalfestijn. Speaking of knalfestijn: daar is ook nog wat over te zeggen.

The Old Problems

Knallen voelde goed aan in The New Order, The Old Blood en nu ook in The New Colossus. Dit is dan ook het beste van het spel. Het gevoel wanneer je semi automatische shotguns dual wield en vol op de vijand afstormt, waarna je ze tot een bloederige pulp schiet, vind je maar bij weinig spellen tegenwoordig terug. De wapens zijn weer erg goed ontworpen en voelen uniek aan. Daarnaast kan je nu de wapens upgraden, waardoor ze nog unieker worden.

Wat in dit deel meer de focus heeft gekregen zijn de heavy weapons. Deze kan je bijvoorbeeld van grotere vijanden die je hebt verslagen bemachtigen en kan je opladen bij meerdere stations door de levels heen. Denk hierbij aan een lasergeweer, een vuurkanon en een (soort van) flak gun. Deze wapens zorgen voor een iets grotere dynamiek, omdat ze erg krachtig zijn, maar ook een keerzijde hebben. Je kan namelijk niet van wapen wisselen, zonder deze grote guns te droppen en als ze op zijn moet je op zoek naar een oplaadstation. Toch zijn het toffe wapens die erg nuttig zijn in de juiste situatie, mede door het feit dat je ook deze wapens kan upgraden.

Een andere toevoeging kom je tegen rond de helft van het spel. Je krijgt de keuze uit 3 apparaten. Een harnas die je lichaam knelt, waardoor je door kleine doorwegen kan, schouderbladen waarmee je muren en vijanden mee kapot kan beuken en stelten, waardoor je hogere platformen kan bereiken. Allen hebben voordelen en zorgen voor extra gameplay mogelijkheden.

Toch zit je niet 100% vast aan 1 van deze apparaten. In The New Colossus hebben ze namelijk ook zijmissies toegevoegd. Je kan bijvoorbeeld commandanten uitschakelen, specifieke spullen verzamelen en jawel de andere apparaten unlocken. Dit vind ik ook zeker een goede toevoeging.

Maar ook bij de gameplay zitten wat problemen. Wolfenstein is voor mij knallen. Maar in deel 1 was er al iets wat mij irriteerde en dat waren de commandanten. Deze moet je uitschakelen, zonder dat iemand het doorheeft, anders slaan ze alarm. Als het alarm eenmaal aan is blijven er vijanden respawnen, totdat je het alarm vernietigd, of de commandant(en) alsnog weet te doden.

Wat ze dus van je willen is dat je geruisloos de commandanten uitschakelt zonder dat iemand het doorheeft. Maar ten eerste zijn de stealth mechanics erg basic, waardoor je niet heel veel invloed heb op de detectie van de vijanden. En ten tweede vloekt dit enorm met het principe van Wolfenstein. William Blazkowicz is een moordmachine, die met alle liefde zichzelf tot de tand toe bewapend. En hij moet dan met het beleid van een ninja levels doorkruisen? Dat is gewoonweg absurd. Daarnaast is het alarm af laten gaan ook niet aan te raden, want hoewel knallen leuk is, wordt het een stuk irritanter als de vijand in alle hoeken en gaten spawnt en je in no time klein weet te maken.

En die irritatie is groter dan ooit tevoren. Het lijkt alsof ze in The New Colossus nog meer de focus hebben gelegd op deze stealth secties. Hierdoor werd ik het al heel snel zat, zodat ik als Usain Bolt naar de commandanten sprintte en ze uitschakelde, voordat de oppositie te veel werd. Het is echt jammer dat deze momenten zo veel aanwezig zijn, want als je situaties wordt gooit waar geen commanders zijn, dan straalt het spel. Dan voelt het als een heerlijk schietfestijn waar de balans tussen uitdaging en plezier perfect aanvoelt.