Deze keer een combo van “Op de bank met Weerwolff” en de Inside Indie. Ik neem jullie deze keer mee op de bank om 3 Indie games te reviewen: Broken Age Act II, The Perils of Man & BRAWL en ook onze eigen Kokswijk komt nog even op de bank zitten met zijn review voor Project Root.Het zijn geen onbekende titels voor de mensen die mijn Inside Indie stukjes lezen.
Broken Age
Zoals gezegd, alle 3 zijn ze al eerder besproken in Inside Indie Episodes en van Broken Age had ik al eerder een review van gemaakt voor de eerste Act. Deze keer gaan we verder met Act II en ik moet zeggen, ik had er erg veel zin in.
Act I heb ik met erg veel plezier gespeeld en was erg benieuwd waar de verhaallijn van Shay & Vella naar toe zou gaan. Hierbij moet ik wel zeggen dat het echt wel een must is om beide delen te spelen, je mist teveel achtergrond als je alleen Act II zou spelen, ze staan zeker niet los van elkaar.
Aan het einde van Act I kwamen beiden oog in oog te staan met elkaar en werd het voor de speler duidelijk dat hun beide werelden juist dichter bij elkaar lagen dan verwacht. Ja, helaas moet ik dit zo cryptisch zeggen omdat het anders een te grote spoiler is in het verhaal, sorry. Hun ontmoeting was alleen van korte aard…dat kan ik wel zeggen zonder teveel te spoilen 😉
Hoe dan ook, na de cliffhanger in Act I zien we hoe Shay verder gaat in de wereld van Vella en, je kunt het al raden, Vella in het ruimteschip van Shay, de Bossa Nostra. Vella leert Mom kennen en het ware verhaal achter Marek en zijn “reddingen”. Hier leren we steeds meer van de achtergrond van Shay en hoe beide werelden eigenlijk in elkaar “vallen” als puzzelstukjes uit een grote puzzel.
En Shay zal oude bekenden uit Act I opzoeken in Meriloft & Shellmound en komt ook Vella’s familie uit Sugar Bunting tegen. Ook Shay leert het grotere geheel kennen met andere stukjes van de puzzel en zo wordt het geheel voor de speler steeds duidelijker. Ook de andere rollen in het verhaal krijgen iets meer diepgang, maar niet teveel, net genoeg om het verhaal van Shay & Vella duidelijker te maken.
En dat bevalt me ook heel goed aan Broken Age, ze weten erg goed de balans te houden tussen diepgang en informatie, niet te veel om niet te langdradig te worden en niet te weinig zodat je je afvraagt waar je mee bezig bent. Dit kom ik helaas nogal vaak tegen bij point & click adventure games. Maar voor mij is de balans perfect in Broken Age, net als de balans tussen de verhaallijnen van Shay & Vella.
En denk maar niet dat het een easy game is hoor. Ok, je hebt geen special fighting skills nodig of goede aim…..maar je zult echt wel soms even moeten nadenken wat je nu moet doen. Het wordt je niet allemaal op een dienblad aangegeven. Maar ook dat maakt het spel voor mij alleen maar leuker door.
Richting het einde van het spel zal je geduld wel eens op de proef gesteld worden omdat sommige objectives onduidelijk kunnen zijn, maar daarentegen zijn sommige juist weer erg makkelijk (en zijn er genoeg guides mocht je er echt niet uitkomen).
Graphics zijn simpel, maar passen perfect voor mij en ook de voice-acting is van een hoge kwaliteit en zeker een pluspunt voor mij in Broken Age. Al met al heb ik me met beide delen enorm vermaakt en hoop ik dat ze als geheel snel naar de console komen 😉
Ook deel 2 krijgt van mij een dikke 8,5 zonder twijfel!
365Gaming Verdict: 8,5
The Perils of Man
Nog meer point & click? Jazeker, we klikken er gewoon verder op los in deze Inside Indie review 😉 Van Broken Age naar een Steampunk setting met een vleugje mysterie in The Perils of Man. Na het zien van de trailer was ik al enthousiast en verheugde me om het gehele verhaal te spelen. Ik benoem dit even apart omdat veel sites eigenlijk alleen maar het 1e deel reviewen. Misschien omdat ze eerst de losse delen hadden gereleased, of misschien omdat ze niet verder zijn gegaan….maar ik zal het gehele spel onder de loep nemen.
In het verhaal speel je als Ana Eberling, een tiener die samen met haar iets-wat doorgedraaide moeder in de grote Villa Eberling woont. De villa draagt de geschiedenis van vele voorgangers met zich mee beginnende bij Thomas Eberling, een briljante wetenschapper en de over-over-0ver-hmmm volgens mij nog 1x-over grootvader 😉 In de intro maak je kennis met hem en leer je over zijn mysterieuze verdwijning. Het lijkt bijna een vloek, want ook Ana’s vader Max is spoorloos verdwenen 10 jaar geleden.
Het spel starten we op de 16e verjaardag van Ana, een verjaardag zonder al te veel excitement, mede omdat de moeder van Ana eigenlijk is alles wel gevaar ziet. Hoogtepunt van haar verjaardag is als ze een cadeau krijgt dat haar vader voor haar had klaargezet voor haar 16e verjaardag. Dit geeft Ana nog meer geloof dat haar vader niet dood is, zoals haar moeder wel denkt, ook deels omdat zij de geest van Max met regelmaat ziet en spreekt. Vanaf dat moment gaat Ana op zoek naar het mysterie achter het cadeau en de andere geheimen in de villa.
Samen met Darwin, je mechanische vogelvriend, ga je op “avontuur” en proberen het mysterie van je familie op te lossen. Darwin komt pas na een tijdje langs…maar is voor mij het leukste uit het spel to be honest. De mensen die alleen chapter 1 op de iPad versie hebben gespeeld zullen hem niet herkennen en dat is jammer imho. Darwin is niet alleen een handige helper, maar ook een manier om in contact te komen met…..(ja dat vertel ik lekker niet 😉 ).
Het verhaal heeft niet enorm veel diepgang, en het zijn vooral de cutscenes die het verhaal laten zien (helaas lopen deze cutscenes niet helemaal soepel. Ik dacht eerst dat het lag aan de laptop waar ik mee speelde (en het gebrek aan processor kracht) maar het schijnt voor iedereen een punt van irritatie te zijn. Waarschijnlijk is dit gekomen bij het omzetten van iPad naar pc? Wat het dan ook veroorzaakt heeft, het is zeker een reden waarom een aantal spelers niet verder zijn gegaan met spelen.
Een andere reden tot lichte irritatie kan zijn dat Ana weinig emotie toont en weinig diepgang heeft…daarbij beweegt ze soms tergend langzaam….en dan moet je echt wel een fan van het genre zijn om door te zetten. Helemaal als de puzzels moeilijker worden en je hint-systeem eigenlijk geen toegevoegde waarde heeft. Dan is de kans erg groot dat je als een kip zonder kop rond gaat lopen.
Voor de fans van het genre en de die-hard puzzelaars is er genoeg te doen. Er is genoeg uit te zoeken en met een flinke dosis gezond verstand kom je een eind…en anders zijn er vast wel guides van de mensen die je voor gingen 😉 De afwisselende omgeving geven echt een pluspunt voor mij, net als de mooie graphics.
Als ze het spel uitbrengen op de consoles ga ik hem zeker nog een keer spelen…maar tbh…het was ook goed geweest als het alleen een iPad spel was gebleven. Daar waar het als iPad spel echt één van de betere en uitgebreide speller was….daar is het op de PC één van de zovelen…en daarmee valt het spel helaas een beetje weg. Voor de liefhebbers van het genre of van de Burton lookalike stijl zeg ik: zeker het spel een kans geven. Voor de andere gamers ben ik bang dat ze niet verder komen dat de eerste act.
365Gaming Verdict: 7
BRAWL
Ja, wat moet ik hiervan zeggen, in mijn geval iets van “je ogen waren groter dan je maag” maar dan virtueel gezien. Bij het zien van de graphics was ik meteen enthousiast, de creepy cell-shaded stijl doet het altijd goed bij mij. En als er dan ook freaky playable character zijn dan kan ik mijn lol normaal niet op…normaal…want de vlieger ging helaas niet op bij BRAWL, de poging tot redemption van de ontwikkelaar Bloober Team.
De studio wilde met BRAWL de teleurstellingen bij de gamers weghalen die ontstaan was na de release van Basement Brawl (en spel dat ik zelf nooit gespeeld had….dus ik ging er blank ik). Niet alleen kregen deze gamers een nieuwe versie van de Bomberman kloon die wel goed werkt, ze hoefden er ook niets voor te betalen. Al met al een klasse zet van deze studio.
Maar om terug te komen op mijn ervaringen, met frisse moed ging ik “The Emporium” in, maar na een paar levels in de single player was ik al behoorlijk aan het schreeuwen. De eerste (en belangrijkste) reden was dat ik gewoon echt slecht ben ik Bomberman type games 😉
De tweede (en zeker niet onbelangrijke) reden was dat de moeilijkheidsgraad aan de hoge kant is in de single player. De ai waar je tegen speelt is behoorlijk pittig zo nu en dan, leuk voor de skilled gamers…minder voor gamers als ik. Nu heb ik gelukkig iemand in de buurt die bereid was te helpen en zo kon ik gelukkig nog wel verder komen om een goed beeld te krijgen van het spel.
Zoals je ook herkent in games als Mortal Kombat heb je een aantal characters die elk hun mini-verhaallijn hebben en eigen skill-sets en special abilities. Nu moet je qua verhaallijn er niet veel van voorstellen, maar de special abilities zijn wel erg cool….en handig voor als je multiplayer speelt. De 8 characters zijn imho erg cool en het is dan ook eigenlijk best wel jammer dat je ze in het spel zelf niet ziet (of je moet een mega TV hebben 😉 ).
Ook de verschillende levels vind ik er grafisch goed uit zien, de explosies zien er goed uit en het spel wordt enorm opgeboost door de muziek/sound effects en natuurlijk de voice-acting. Erik Braa (o.a. bekend van Telltale’s Walking Dead en Leageu of Legends characters Jax, Draven en Vel’Koz) neemt het grootste deel voor z’n rekening en heeft hiermee het spel echt een extra punt gegeven.
Helaas lopen de controls (helemaal voor de special moves) niet altijd zo lekker….en ook het camerawerk kan wat frustraties opleveren. Maar als je eenmaal doorzet is BRAWL zeker de moeite waard voor de fans van het genre. Met name de multiplayer games en co-op games zullen de fans goed kunnen vermaken (zolang de mensen ook genoeg aanwezig zijn om tegen te spelen).
Zelf vind ik de kleurmodus erg leuk waarbij je alla Splatoon jouw kleurenbom het meeste moet laten afgaan en daarmee de meeste velden in jouw kleur krijgen. Ook de co-op modi Horde en Sheep zijn erg leuke toevoegingen die de spelers net een beetje extra geven om zich te vermaken. Met Horde ga je met z’n tweetjes de hordes minions onschadelijk maken en bij Sheep verdedig je samen je kudde schapen (die steeds groter wordt en daarmee lastiger te verdedigen).
Al met al genoeg te doen in BRAWL, alleen, samen op de bank en online….daar zal het zeker niet aan liggen. Voor de vraagprijs van EUR 19,99 vraag ik me alleen wel af of het in verhouding staat. Ik acht de kans groot dat de multiplayer met deze vraagprijs namelijk binnen de kortste keren zal inkakken omdat er gewoon te weinig mensen online zijn om de games vol te krijgen. En dan blijft er dus alleen een behoorlijk pittige single player over en 2 leuke modi voor co-op….die na verloop van tijd toch wel zullen vervelen ben ik bang.
Daarom moet ik toch kritisch zijn met mijn eind oordeel en toch de 7 die ik eerst voor ogen had afromen naar een 6,5. Het is zeker een vermakelijk game, en als hij in de sale is of bij PS Plus dan zou ik zeggen geef hem zeker een kans…..maar met de volle prijs zullen alleen de echte fans waar voor hun geld krijgen ben ik bang.
365Gaming Verdict: 6,5
Project Root
Vele uren zat ik op mijn zolderkamer te spelen met Desert Strike en Jungle Strike. In deze games bestuurde je een helikopter en moest je dingen vernietigen. Dat was in 1992 natuurlijk niet 3D vanuit de cockpit. Nope, de Strike games speelde je van bovenaf en de camera was gefocust op de helikopter die je bestuurde. Vijanden kwamen van links en rechts en op de grond stonden passieve doelen. Het was aan jou om alles te slopen en alle kogels en raketten te ontwijken.
Project Root bracht mij meteen back to my roots en presenteerde me met een hip cool vliegschipding in de strijd tegen gemene corporatie. Jij moet de Prometheus Corporation tegenhouden want zij hebben blijkbaar duistere plannen. De rest van de wereld heeft dit niet door want die krijgen gratis stroom voor elk huishouden van Prometheus Corp. Dus dan is het aan een klein groepje rebellen om het grote boze bedrijf te stoppen. Klinkt als het partijprogramma van Groenlinks in 2033.
In Project Root speel je een futuristisch vliegtuig wat stil kan blijven hangen en volgeladen is met wapens voor grond en luchtdoelen. Deze komen met ladingen op je af en schieten allerlei futuristische wapens op je af die jij met je ultimate-controller-skills moet ontwijken. Gelukkig kan jij ze flink te grazen nemen met powerups die je verdient tijdens het spelen. Denk aan mega-ultra-power raketten en EMP bommen. Ook je schip is te upgraden zodat ie sneller, sterker en sterker wordt.
Helaas heeft de game niet echt een lekkere vibe. De vijanden zijn wel leuk en divers maar het blijft simpel rondjes vliegen zonder een echt doel. Secundaire doelen moet je bij toeval vinden, de AI van de vijanden is gewoon simpel en spelen op Hard betekent gewoon dat je zwakker bent. Het spel lijkt in dit opzicht iets teveel te hebben overgenomen van Jungle Strike. En ik zal maar niets zeggen over de nodige bugs en matige graphics.
Project Root is voor 10 euro een simpel spel voor als je op de bank aan het hangen bent maar een echte uitdaging of uren speelplezier ga je er niet in vinden. Dat is jammer, maar als eerste titel van de Argentijnse OPQAM hoop ik dat ze met hun volgende titels meer er uit kunnen persen.
365Gaming Verdict: 6
Bedankt Kokswijk voor je review voor Project Root, jammer dat deze dat helaas iets minder leuk was. Ik heb mij gelukkig met de anderen goed vermaakt en hoop dat ze misschien een aantal van jullie kunnen overhalen om toch te spelen 😉