Review – Rain City (Switch)

Dingen die “Rain” in de titel hebben beloven over het algemeen niet veel goeds. Denk aan Heavy Rain, the Rains of Castamere, die plaat van Kane… Laten we eens kijken of Rain City, van BIG PINEAPPLE en Cotton Game, uitgegeven voor ORENDA inc., hier verandering in kan brengen.

Ik viel meteen voor de artstyle in de trailer, dus kom maar op!

Ik heb deze game gespeeld op de Switch, maar als Google de Japanse pagina van ORENDA netjes heeft vertaald zijn er ook plannen om deze game uit te gaan brengen op de PS4 op 11 juli in Japan.

Enfin, er stond ook “De VR- en andere xR-markten in de wereld zijn groeigebieden die naar verwachting in 1925 ongeveer 9 biljoen yen zullen bereiken”, dus pin mij hier alsjeblieft niet op vast.

“Have you ever seen the rain?”

Na het kiezen uit maar liefst 7 (!) talen beginnen we ons avontuur.

In een prachtig animatie intro leren we het achtergrondverhaal van Rain City kennen; ons naamloze hoofdpersonage in de vorm van een onwijs schattig * let wel, hier kom ik later op terug* grijs katje leert ons dat onze zus een journaliste is maar waar we al dagen geen contact meer hebben gehad, tijd om op onderzoek uit te gaan dus.

Dit alles wordt begeleid door het ritmisch tikken van de regen op het dak van de taxi en een simpel maar doeltreffend melancholisch pianodeuntje.

Afgezet bij het hotel waar onze zus, Leah, voor het laatst is gezien, begint wellicht de meest helse uitdaging die ik OOIT heb meegemaakt in een 7+ (Japanse rating) puzzelgame.
Zoals eindbaas Jack al tegen mij zei tijdens mijn avontuur “Japanse 7+ is gewoon hardcore voor ons”, en niks bleek minder waar…

“Under my umbrella, ella, ella..”

Laat ik eerst nogmaals benadrukken dat ik helemaal weg ben van de tekenstijl in de game, dan houd ik erover op, beloofd.
Aangezien het een vrij kleine game is, denk aan een uurtje of 8 tot 10, wil ik natuurlijk niet te veel verklappen.

De tutorial neemt je met heel veel hints mee aan het handje en begint met een paar simpele puzzels en een bekend maar wederom fantastisch werkend interactie-systeempje. Kan je ergens op klikken, iets oppakken of een ander actie uitvoeren? Je cursor wordt een loepje, handje, spraakballon en met de corresponderende knoppen, welke nog wel eens afwisselen, voer je de actie vervolgens uit.

Leuk detail is dat je de speelwereld ziet alsof je naar een oude beeldbuis kijkt. Verder kan je, als de NPC’s niet onwijs in de weg lopen, relatief vrij rond bewegen, het zij een beetje houterig, maar storend is het niet.
Verder is het ook absoluut geen simpele point and click adventure zoals de trailer je wel laat geloven, ook geen snoezig 7+ kindvriendelijk verhaaltje voor de zondagmiddag met papa en mama op de bank.

“Only happy when it rains”

Minigame’s waarvoor je een beloning krijgt, inzicht en een beetje logisch nadenken zijn elementen in spellen die ik persoonlijk heel erg waardeer, denk aan Tomb Raider, Zelda, Professor Layton. Heerlijk, vooral dat trotste gevoel dat je krijgt als je eindelijk een puzzel zelf hebt opgelost, na uren.

Deze game is dus precies het tegenovergestelde, nadat ik een illegale club in de fik stak met een wc-rol en een aansteker die ik had geruild tegen een pakje sigaretten waar ‘666’ op stond, welke ik weer verkreeg door een minigame te winnen ( geloof me, ik heb mijn pro-controller gepakt, Space Invaders; the Rain City Edition is niet te doen) heb ik de game op pauze moeten zetten.

Ik was mentaal een beetje de weg kwijt, waar was ik in beland, waar is mijn feeërieke kleurboekverhaaltje van de trailer gebleven?

Goed, mijn karaktertje deed dit met konijnenoortjes op, maar dan nóg.

Verder werd inbreken ook aangemoedigd en heb ik meermaals mijn wenkbrauwen opgetrokken.

Waar je sommige puzzels wel binnen 2 seconden of met een beetje langer logisch nadenken zo had opgelost moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik sommige dingen op heb moeten zoeken.

Inmiddels begon ook het gebrek aan verdere achtergrondmuziek op te vallen, monotone geluidjes van acties die de NPC’s uitvoeren terwijl jij probeert na te denken begonnen op mijn zenuwen te werken en door die eeuwig tikkende regen moest ik wel heel vaak plassen.

Hier moest ik een code bestaande uit 3 plaatjes uithalen, zonder hints.

En dan moest het ergste nog komen, ik verzin dit niet en het is een lichtelijke spoiler.
Ik doe wel gewoon een plaatje.

I rest my case, dit is géén kinderspel. Gekke Japanners.

“I set fire to the rain”

In het begin was ik bang dat ik weer een spelletje zou beginnen waar ik totaal de doelgroep niet voor ben. Dat bleek ongegrond, ik heb alleen echt geen idee wat de doelgroep wél is. Gekke puzzel Indie-game liefhebbers, gok ik. Begrijp me niet verkeerd, afgezien van een paar frustrerende en dubieuze momentjes heb ik mij prima vermaakt met deze titel en uiteraard, met moeite, uitgespeeld.

De verhaallijn, omgevingen, gesprekken en achtergronden zijn allemaal prachtig uitgewerkt en een saai avontuur was het zeker niet! Geklokt op een kleine 8 uur ( met een beetje hulp) is het, als je hiervan houd, de kleine 7 euro wél meer dan waard.

Bewijsje van uitspelen, vond ik wel op zijn plaats.

Geschreven door ons crewlid Rianne