Review – Resident Evil 2

Het is alweer even een tijdje geleden dat we aan de slag konden gaan met een oude Resident Evil game, maar gelukkig weet Capcom ons in het begin van dit jaar te verrassen. Het is tijd voor ons om terug te keren naar Racoon City en Umbrella aan de tand te voelen.

De meeste mensen die de game vroeger al hebben gespeeld (grote kans, aangezien de game al sinds 1998 op de PlayStation te spelen is) zal het dan ook niet verbazen dat deze game heel erg gewild is. Sterker nog, ik durf nu al, in januari, te zeggen dat Resident Evil 2 mee gaat dingen om de prijs Game of the Year 2019. Inderdaad, wat een heerlijke game!

Vroeger vs. nu. Wat een verschil!

Normaal gesproken zijn jullie van mij gewend dat ik aan het einde van de review laat weten wat ik er van vind, maar hier heb ik helemaal geen tijd voor (dat komt omdat er te veel zombies en te weinig ink ribbons zijn 😉 ). Dit is HET voorbeeld voor iedere studio die een nieuwe versie van een al bestaande game wil gaan uitbrengen. Ik noem het bewust geen Remastered of Remake omdat er nu ook heel erg veel extra’s aan toegevoegd in de game.

Resident Evil is voor een groot gedeelte een kopie van het origineel, er zijn dingen toegevoegd die met name na het politie station zijn toegevoegd. Ook zul je veel meer zombies en mutanten tegenkomen in de game. Ondanks de vele extra zombies legt Resident Evil 2 toch de nadruk op actie, ondanks dat is het hoofddoel nog steeds het oplossen van puzzels en mechanismes activeren. Hoewel het grootste gedeelte nog steeds in het bekende RPD station plaatsvind zien we dat er toch ook een aantal nieuwe elementen en gebieden aan de game zijn toegevoegd. Het voelt als vertrouwd aan, terwijl Capcom het ook interessant maakt voor de die-hard Resident Evil fans door nieuwe kamers of puzzels toe te voegen.

Lieutenant Marvin ziet in HD nog steeds niet al te best uit

Maar net zoals in het origineel, ook deze keer kruip je in de huid van Leon S. Kennedy en Claire Redfield. Terwijl ze door een tragische voorval vast zitten in Racoon zitten is het aan hun om te ontspannen uit de stad, voordat het virus iedereen in hun macht heeft en van alle levende mensen een zombie maakt, inclusief onze helden van de game.

En voor de mensen die de naam Redfield iets zegt, inderdaad, Claire is de zus van Chris Redfield, de hoofdpersoon uit Resident Evil 1. En als we het dan toch hebben over Resident Evil 1, dat was een echte Remastered versie van het origineel. Alles is 1 op 1 overgenomen zonder iets toe te voegen. Alleen een kleine grafische upgrade en dat was het.

Niet alleen de zombies kunnen het je lastig maken in de game

In Resident Evil 2 lijk het erop dat de game vanaf nul opnieuw opgebouwd is. Om te beginnen zien we dat de cut scenes helemaal up-to-date zijn en makkelijk met de games van tegenwoordig mee kunnen komen. Maar er is zoveel meer dan dat, als je ook kijkt naar de omgevingen, de geluiden, de muziek (of juist het uitblijven daarvan) zorgen ervoor dat Resident Evil 2 je helemaal opneemt in de game en je pas loslaat wanneer de game bepaald dat het mag. het grootste pluspunt is dat de lange laadschermen eindelijk tot het verleden behoren.

En als je eenmaal bent begonnen aan de game, dan zie je direct dat er 3 verschillende niveaus zijn om mee aan de slag te gaan. Het is net zoals de meeste games, van makkelijk naar moeilijk. Dit heeft vaak te maken met het aantal kogels dat je kunt vinden en hoe makkelijk je tegenstanders (weer) doodgaan. Maar Resident Evil zou Resident Evil niet zijn als er op het moeilijkste niveau nog een element word toegevoegd dat vroeger standaard was in de Resident Evil games. We hebben het dan over de simpele Ink Ribbon. Inderdaad, inkt. Het klinkt niet belangrijk, maar het is van levensbelang en zorg dat je er altijd minimaal 1 op voorraad hebt. Want een ink ribbon in Resident Evil betekend dat je je game kunt saven. Het is niet zo simpel al de meeste games van tegenwoordig, daarbij kun je vaak met een simpele druk op de knop saven. In Resident Evil moet je ten eerste een ink ribbon tot je beschikking hebben en dan ook nog eens zorgen dat je heelhuids bij een typemachine aankomt om te kunnen saven. Ah… the good old days…

Lange lege gangen zorgen altijd voor een dubbel gevoel

Terwijl we aan de slag gaan met Leon komen we als eerst uit bij het politiekantoor. Eenmaal binnen is het aan Leon om een uitweg te vinden, dit doe je door elke keer een kamer of een gedeelte van een kamer te openen nadat je de puzzel of sleutel hebt gevonden. Hierdoor moet je al snel 20 keer het hele pand helemaal doorlopen. Iets wat we gewend zijn van de Resident Evil games.

Het mooiste aan de game is nog wel dat je de game eigenlijk minimaal twee keer wilt/moet uitspelen. Eén keer als Leon en één keer als Claire. Je merkt dan ook direct, ook al zit je in de game redelijk dicht bij elkaar qua locatie, de game geeft je dan toch een andere beleving van Racoon City. Ok, je zult veel herkenningspunten voorbij zien komen, hierdoor krijg je ook het idee dat je toch wel dicht bij elkaar zit, ook al krijg je niets van elkaars verhaal mee.

Capcom heeft niet bezuinigs op de rode pixels

Normaal gesproken ben ik niet zo van de horror games, maar Resident Evil is daar een uitzondering op, misschien wel omdat het de game serie van mijn jeugd was, of omdat het juist een horror game is waarbij je zoveel meer moet doen dan klaar zitten voor een jumpscare. Het luisteren naar de omgeving, kijken via ramen of je zombies ziet lopen, dit alles maakt dit een meer realistische game (in hoeverre je een zombie game realistisch kunt noemen).

Gelukkig weten de mensen van Capcom dan ook dat Resident Evil een reeks is die hun in het verleden goed heeft gedaan. Dit merk je uit tal van elementen die nu in de game zitten. De voice-acting, de belichting, de controls (die gelukkig zijn aangepast). Alles lijkt erop dat Resident Evil 2 eerder een liefdesverklaring is van de ontwikkelaars aan de spelers van weleer. En ook al weet ik dat het niet mee mag spelen in een review, ik merk gewoon dat ik weer helemaal verliefd aan het worden ben op deze game. Capcom heeft mij de liefde verklaard en ik neem deze graag met beide handen aan.