Review – Yakuza Zero

Ik ben van nature iemand die zeer geïnteresseerd is in andere culturen, zo lees ik graag boeken over de mythologie van diverse landen en reis ik steeds vaker naar plaatsen waar ik nooit ben geweest, Zo ben ik ook zeer nieuwsgierig naar diverse Aziatische landen en wil ik bijvoorbeeld Hong Kong en Japan graag een keer bezoeken. Nu was het plan om dit jaar Japan te gaan bezoeken en daar wat rond te reizen, maar helaas gaat dit mij niet lukken omdat ik vorig jaar net even te vaak op vakantie ben geweest en daardoor niet genoeg heb kunnen sparen om deze reis te maken dit jaar. Mijn nieuwsgierigheid in Japan wordt versterkt, doordat ik altijd al een keer een Yakuza game heb willen spelen, maar hier kwam ik nooit aan toe. Dus toen ik het verzoek kreeg om Yakuza Zero, een prequel van de Yakuza saga, te reviewen heb ik dit met veel enthousiasme aangepakt.

Het verhaal…

Yakuza Zero is een open-wereld gangster game, dat zich afspeelt in 1988, verteld het oorsprong verhaal van de twee hoofdrolspelers Kazuma Kiryu en Goro Majima. De verhalen van beide heren lopen door elkaar heen, waarbij je in het begin van het spel met Kazuma Kiryu, een lid van de Yakuza in Kamurocho Tokio speelt, wie onterecht de schuld krijgt van een moord welke hij niet gepleegd heeft. Wetend dat hij er ingeluisd is door iemand binnen de Yakuza, stapt hij uit deze organisatie om zijn onschuld te bewijzen en de man te vinden wie hem er ingeluisd heeft.
Enkele chapters later maak je kennis met Goro Majima, manager van een grote cabaretclub in het plaatsje Osaka en een voormalig lid is van de Yakuza en door deze clan verstoten is. Majima doet er alles voor om weer terug te mogen komen in zijn clan. Maar zoals je zal verwachten, gaat dit niet zo gemakkelijk als zij hopen…

Nostalgisch gevoel…

De straten vol neonverlichting en de vele NPC’s, geven een echt 80’s retro gevoel en dit gevoel wordt nog eens versterkt door de diverse Sega arcadehallen waar je onder andere de speelbare klassiekers Space Harrier, Hang-On en natuurlijk ook OutRun van Sega tegen komt. Dit nostalgisch gevoel wordt versterkt met de vele NPC’s die in 80’s kleding rondlopen en sommige lopen met draagbare telefoons die zo groot zijn als een rugzak.
Behalve deze arcadehallen waar men zich prima voor lange tijd kan vermaken, zijn er ook diverse locaties vol minigames zoals bijvoorbeeld bowlen, darten, poolen, karaoke en dansen om er maar een paar te noemen. De basics van deze minigames zijn vrij makkelijk, maar de uitvoering van het dansen en de karaoke kan best pittig zijn.

En ben je in een wat “stoute bui”, dan bezoek je gewoon een telefoonclub waarbij je kan afpreken met sexy dames of ga je naar een adult videotheek waar je sexy licht erotische filmpjes kan bekijken van dames die je in het spel tegen komt. Deze filmpjes speel je vrij door bevriend te raken met deze dames. Vriendschappen sluiten doe je op verschillende manieren, met sommige NPC’s raak je bevriend door spullen van ze te kopen, of arcadegames te spelen en sommige NPC’s raak je bevriend mee doormiddel van sidemissies.

Voldoende sidemissies…

Waar de verhaallijnen van Kazuma Kiryu en Goro Majima spannend en zeer serieus zijn, zijn de 100! sidesmissies in Tokio en Osaka dit zeker niet. Deze zijn soms wat vreemd, zeer seksueel getint, maar eigenlijk vooral hilarisch. Zo kan je bijvoorbeeld tijdens een van de vele missies na het zien van enkele erotische filmpjes de hilarisch pervers gestoorde Mr. Libido tegen, waarbij jouw doel is om eigenlijk veel meer verschillende filmpjes in de adult videotheek te kijken. Of ontmoet je een dame die vraagt of je haar vriend wilt spelen om zo haar vader gerust te stellen. Wat mij misschien nog het meeste bij blijft zijn de look-a-likes van Stephen Spielberg (in het spel Stephen Spining) en Michael Jackson (Miracle Johnson) welke je tijdens een van de vele missies tegen komt.

De sidemissies, welke soms starten als je langs een bepaalde NPC loopt, zijn vrij willekeurig dat ze verschijnen. Zo kan je op het ene moment door een straatje lopen waar niets gebeurd, zo kan het gebeuren dat als je niet veel later het zelfde straatje weer inloopt er een sidemissie start. De willekeurigheid van deze missies kan soms ook frustrerend werken als jij je graag wilt focussen op de hoofdverhaallijn.

Naast de sidemissies en de vele minigames kan je ook aan je ontroerend goed werken door met Kiryu panden op te kopen en met Majima zijn cabaret club imperium te vergroten, om zo meer geld te genereren. Waarbij je met Kiryu simpelweg gebouwen opkoopt en upgrade, is werken aan Majima’s cabaret clubs een stuk intensiever. Je probeert meer dames voor je in zijn club te laten werken en dit werkt eigenlijk als een soort minigame, waarbij je continu dames inzet om de gasten tevreden te houden zodat zij meer geld uitgeven. Je kan er voor kiezen dit volledig links te laten liggen, maar dit is niet aan te raden omdat je veel geld nodig gaat hebben om meer vaardigheden en vrij te kopen en je levensmeter te vergroten. Al moet ik zeggen dat het je wel veel tijd gaat kosten om alles vrij te spelen, mocht dit een van jouw doelen zijn.

Gameplay…

Yakuza 0’s vechtsysteem is erg goed uitgewerkt. Kiryu en Majima hebben beide 3 verschillende vechtstijlen (een gebaseerd op snelheid, een op brute kracht en een vechtstijl wat er een beetje tussen in zit). Je zal tijdens het spelen regelmatig moeten wisselen van vechtstijl, afhankelijk van de tegenstanders tegen wie je vecht. Het afwisselen van deze vechtstijlen, zal je vooral doen tijdens verschillende boss fights. Wat deze vechtstijlen echt een bevredigend gevoel geven zij de variërende brute finishing moves. De ene keer sla je iemand de hersenen in met een fiets, terwijl je een andere keer op iemand in ramt met een straatbord.