Review – Yooka-Laylee

Het moment dat je als gamer word geconfronteerd met nostalgie en vlagen van sentiment, komt het besef dat je deel uit maakt van een bijzondere game generatie. In de jaren tachtig mocht ik de opkomst meemaken van gamen vanuit de luie stoel, terwijl de jaren negentig me de meest fantastische platform games bood! En het is dat laatste waar ik het met jullie over wil gaan hebben.

Misschien krijg je nu het gevoel dat je een Column aan het lezen bent, geloof mij, dit is echter absoluut niet het geval. Maar ondanks dat Yooka-Laylee een gloed nieuwe game is, dat net uit is gekomen voor je current gen console, zit hier toch echt een flinke geschiedenis achter.

Wie kan zich namelijk de tijd herinneren dat we allemaal uren lang bezig waren in platformers als Conker’s en Banjo-Kazooie? De door Rare uitgebrachte klassiekers worden nu nog met regelmaat uit de kast gepakt door mensen van mijn generatie. Toen de gasten die verantwoordelijk waren des tijds voor Banjo-Kazooie dan ook met hun plan op Kickstarter terecht kwamen werd duidelijk dat er nog steeds een enorme achterban is voor dit type platformer.

Binnen veertig minuten wisten zij namelijk al hun doel te bereiken en mochten zich daarmee scharen in een select gezelschap met onder andere Mighty No. 9, dat ook een enorm Kickstart succes wisten te boeken. Nu is de vraag alleen of het Playtonic ook gelukt is om de verwachting van een nieuwe Banjo-Kazooie game waar te maken. Ik ga het jullie vanuit mijn perspectief vertellen.

Het eerste wat opvalt tijdens de intro zijn de enorme vergelijkingen met Banjo-Kazooie. We zijn wederom een grappig wezen met iemand op onze nek die ons gaat helpen. De kleuren spatten van ons scherm zoals we ook kennen van de platformer uit de jaren negentig. Ook de voice-acting bestaat uit het onsamenhangend gebrabbel dat we al eens eerder hebben gehoord.

Naast de kleuren en geluiden en de basis van de twee aan elkaar verbonden wezens is het ook de gehele feeling die ons terug neemt in de tijd. Even voel ik me alsof ik in een gamers hemel ben beland, maar besef me dat ik dit sentiment van me moet afschudden om op zijn minst een poging te doen tot objectiviteit.

We leren dat alle boeken in de hele wereld gestolen worden door een schurk genaamd Capital B. die hier mee zijn kwaad aardig plan kan uitvoeren. Zo word ook het boek gestolen dat van onze kameleon en onze vleermuis is. En dit laten onze vrienden Yooka en Laylee niet zomaar gebeuren. Samen hebben zei er alles voor over om dit waardevolle boek terug te krijgen. En zo begint ons avontuur.

We moeten namelijk in verschillende gebieden de Pagies (de bladzijdes van ons boek) zien terug te vinden. Als we dan toch bezig zijn kunnen we ook aan de slag met een stapel andere collectibles op te zoeken. In de mainhub ontmoeten we een zakenmannetje in de vorm van de slang die de hele tijd met een mobieltje aan zijn oor zit. Hij helpt ons met nieuwe moves die we ook kennen uit voorlopers uit de jaren ’90. Deze moves zorgen ervoor dat we nieuwe gebieden kunnen bereiken.

In onze eerste wereld zien we werkelijk overal nostalgische en humoristische knipogen naar het verleden. Zo zullen we Shovel Night gaan helpen die een verwijzing maakt naar de warrige 3D wereld die hij niet gewend is, ontmoeten we Rextro die ons retro arcade kasten brengt en ga zo maar door.

Om onze doelen te bereiken zal je weer echt oldschool moeten nadenken en spelen. Niets is vanzelfsprekend, niks word je voorgekauwd en alles kost tijd. En zo hoort het ook te zijn in een platformer als deze. De enorme hoeveelheid aan puzzels en opdrachten zorgen ervoor dat je flink aan de bak moet.

Nadat we de eerste wereld flink uitgeplozen hebben keren we terug naar de hub en krijgen de vraag of misschien de gevonden Pagies willen gebruiken om het boek van de eerste wereld te vergroten. Want, ondanks dat de wereld al enorm groot is, blijkt het dat we hem dus nog groter kunnen maken. Echt bizar.

In de tweede wereld worden de vrolijke kleuren in gewisseld voor het wit en blauw van een ijzige wereld die ook weer bomvol uitdagingen en puzzels zit. En om nou niet meteen de gehele game te verklappen zal ik het wat betreft het verhaal en de werelden tot hier laten.

Ik wil jullie dan vooral even weer mee nemen naar de Hub wat zeg maar het centrum is vanwaar uit je de boeken kan betreden. Dit is namelijk een warrige basis van Capital B. En dit deel wist me iets minder te boeien. Naast dat het een warrige en onlogisch boel is snapte ik ook niet helemaal de keuze om juist van een centrum zo enorm gebied te maken. Los daarvan liepen we hier ook tegen de eerste bugs op.

Zo kwamen we in een gebied terecht waar we eigenlijk achteraf nog helemaal niet hadden mogen zijn. We konden er niks en het was ook onduidelijk wat we daar moesten doen. Toen we er later terug keerde stond daar in eens de slang die ons een move gaf om er wel verder te komen. Blijkbaar mochten we eerder deze move nog niet hebben en was het dus beter geweest dit gebied in de hub afgesloten te laten.

Een ander dingentje waar ik vanaf het eerste moment ruzie mee had is de camera. Deze doet regelmatig niet wat ik wil en beweegt op cruciale momenten onhandig mee. Dit is vooral frustrerend bij behendigheid opdrachten waarbij onder tijdsdruk van platform naar platform gesprongen moet worden.

Ondanks deze kleine min puntjes weet Playtonic echt een glimlach op mijn gezicht te toveren. Misschien nog wel belangrijker is dat ik nu vol trots en met een melancholisch gevoel mijn zoontje bezig zie met een game die voor mijn gevoel ook mijn latere jeugd heeft bepaald en mijn liefde voor gamen naar een ander niveau heeft gebracht. En daar over gesproken wil ik hem ook even aan het woord laten namens de KinderJury.

Toen ik Yooka-Laylee voor het eerst zag werd ik heel vrolijk van de kleurtje en de dieren in het spel. Hij leek mij wel heel moeilijk maar dat viel eigenlijk toch wel mee. Ik kan best al wel goed vechten en dat ging in dit spelletje dus ook best goed.

Ik vond het wel jammer dat je niet meteen alle moves kon gebruiken maar mijn pappa vertelde me dat dit bij dit soort spelletjes hoort. Dat je deze moet verdienen en moet vrij spelen bij die gekke slang. Dit vond ik best wel lastig.

Ik vind het leukste dat je als dier speelt, en vooral de vleermuis die op de nek van de kameleon zit vind ik echt super grappig. Misschien is het spel nog een beetje te moeilijk voor me om helemaal zelf te spelen maar gewoon samen met pappa en mamma vind ik het heel tof!

Conclusie:

Voor mij is Yooka-laylee een topper en nu al een klassieker. Playtonic heeft echt een fantastische job gedaan om het gamen uit de gouden game eeuw terug te halen voor de current-gen.

De enorme werelden, de uitdagende puzzels, de fantastische humor en de spetterende graphics zorgen voor enorm veel vermaak. En dan heb ik het nog niet eens over de enorme hoeveelheid uren aan gameplay.

Ook de arcade kasten zijn een waardevolle toevoegingen waar de nodige uurtjes aan besteed kunnen worden.

Punt van kritiek is toch wel de onoverzichtelijke hub en de camera. Vooral het laatste punt wist mij met vlagen te frustreren en zorgt daardoor wel voor een puntje minder in de score.

Dat gezegd hebbende kan ik deze game echt aan iedereen aanraden. Zowel jong als oud!